نظریه شماره 7/98/441 مورخ 1398/07/30 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

شماره نظریه	۷/۹۸/۴۴۱
شماره پرونده	۹۸-۷۶-۴۴۱
تاریخ نظریه	۱۳۹۸/۰۷/۳۰

نظریه شماره ۷/۹۸/۴۴۱ مورخ ۱۳۹۸/۰۷/۳۰ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: ۱- قبول وصیت از سوی موصی­له در زمان حیات موصی و منوط به عدم رجوع موصی از وصیت، از اسباب انتقال موصی­به پس از فوت موصی است و فوت موصی­له ولو در زمان حیات موصی تأثیری در موضوع ندارد و وراث موصی­له می­توانند نسبت به تملک و قبض موصی­به اقدام نمایند؛ مگر آن­که موصی از وصیت خود رجوع کرده باشد (مواد ۸۲۹ و ۸۳۰ قانون مدنی).

۲- در فرض فوت موصی­له پیش از قبول و در زمان حیات موصی، با توجه به سکوت قانون مدنی نسبت به موضوع، مستند به اصل یکصد و شصت و هفتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و ماده ۳ قانون آیین دادرسی دادگاه­های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹، باید به منابع معتبر اسلامی یا فتاوای معتبر مراجعه نمود. مطابق منابع و فتاوای معتبر فقهی از جمله نظر امام (ره) در جلد سوم تحریرالوسیله، علامه حلی در جلد دوم تذکره ­الفقها، شهید ثانی در جلد نخست مسالک ­الافهام، محقق کرکی در جلد نخست جامع­ المقاصد، صاحب جواهر در جلد بیست و هشتم جواهر ­الکلام، سید طباطبایی در جلد دوم ریاض المسائل و شیخ بحرانی در جلد بیست و دوم حدائق الناضره، وراث موصی­له در رد یا قبول، جانشین وی می­باشند و با قبول، مالک موصی­به می­باشند و می­توانند آن را قبض کنند؛ منوط به آن­که موصی از وصیت خود رجوع نکرده باشد.