نقد مبانی فقهی- حقوقی لزوم اخذ برائت از بیمار برای سلب مسئولیت از پزشک: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۲: خط ۲:


== چکیده ==
== چکیده ==
یکی از مسائل حوزه فقه و [[حقوق پزشکی]]، اخذ [[برائت]] از بیمار جهت رفع مسئولیت است. فقهای امامیه در خصوص [[ضمان پزشک]] حاذقی که با [[اذن]] بیمار به معالجه ­ی­ وی اقدام می نماید و مرتکب [[تقصیر]] و خطایی نمی­ گردد، اختلاف نظر دارند. گروهی به عدم ضمان حکم کرده و معتقدند اگرچه [[برائت]] نهادی مشروع است، ولی اخذ آن بی ­فایده می­باشد. امّا دیدگاه مشهور، پزشک را در این حال ضامن می­داند و برای رهایی وی از چنین مسئولیت سنگینی است که لزوم اخذ برائت از بیمار را مطرح می­ نماید. این نوشتار به نقد مبانی فقهی و حقوقی دیدگاه اخیر می­ پردازد. مفاد دیدگاه مشهور قابل تأمل و انتقاد به نظر می رسد؛ چرا که برائت را تنها راه معافیت پزشک حاذق، مأذون و غیر مقصر معرفی می­کند و در صورت عدم تحصیل آن، پزشک را در هر حال ضامن می­داند. مسئولیت بدون تقصیر پزشک بر مبنایی محکم استوار نبوده و با مصلحت اجتماعی سازگار نیست. همان ضرورت اجتماعی که به عنوان مهمترین دلیل توجیه لزوم اخذ برائت از بیمار مطرح شده است، ایجاب می­کند که پزشک از همان ابتدا و بدون نیاز به تحصیل برائت، ضمانی بر عهده نداشته باشد. در نتیجه چنانچه پزشک ماهر و محتاط با رعایت موازین فنی، علمی و اخذ رضایت آگاهانه ­ی بیمار به معالجه اقدام کند، حتی در صورت عدم اخذ برائت از بیمار، ضمانی بر عهده نخواهد داشت. [[قانون مجازات اسلامی]] مصوب 1392، نیز این دیدگاه را برگزیده و در صورت عدم تقصیر پزشک، حکم به عدم ضمان وی می­کند، حتی اگر اقدام به تحصیل برائت نکرده باشد. بنابراین اخذ برائتی که در این قانون ذکر شده، در عمل تأثیری در [[مسئولیت مدنی]] پزشک ندارد.
یکی از مسائل حوزه فقه و [[حقوق پزشکی]]، اخذ [[برائت]] از بیمار جهت رفع مسئولیت است. فقهای امامیه در خصوص [[ضمان]] پزشک حاذقی که با [[اذن]] بیمار به معالجه ­ی­ وی اقدام می­ ماید و مرتکب [[تقصیر]] و خطایی نمی­گردد، اختلاف نظر دارند. گروهی به عدم ضمان حکم کرده و معتقدند اگرچه [[برائت]] نهادی مشروع است، ولی اخذ آن بی­ فایده می­باشد. امّا دیدگاه مشهور، پزشک را در این حال ضامن می­داند و برای رهایی وی از چنین مسئولیت سنگینی است که لزوم اخذ برائت از بیمار را مطرح می­نماید. این نوشتار به نقد مبانی فقهی و حقوقی دیدگاه اخیر می­پردازد. مفاد دیدگاه مشهور قابل تأمل و انتقاد به نظر می­رسد؛ چرا که برائت را تنها راه معافیت پزشک حاذق، مأذون و غیر مقصر معرفی می­کند و در صورت عدم تحصیل آن، پزشک را در هر حال ضامن می­داند. [[مسئولیت بدون تقصیر]] پزشک بر مبنایی محکم استوار نبوده و با مصلحت اجتماعی سازگار نیست. همان ضرورت اجتماعی که به عنوان مهمترین دلیل توجیه لزوم اخذ برائت از بیمار مطرح شده است، ایجاب می­کند که پزشک از همان ابتدا و بدون نیاز به تحصیل برائت، ضمانی بر عهده نداشته باشد. در نتیجه چنانچه پزشک ماهر و محتاط با رعایت موازین فنی، علمی و اخذ رضایت آگاهانه­ ی بیمار به معالجه اقدام کند، حتی در صورت عدم اخذ برائت از بیمار، ضمانی بر عهده نخواهد داشت. [[قانون مجازات اسلامی]] مصوب 1392، نیز این دیدگاه را برگزیده و در صورت عدم تقصیر پزشک، حکم به عدم ضمان وی می­کند، حتی اگر اقدام به تحصیل برائت نکرده باشد. بنابراین اخذ برائتی که در این قانون ذکر شده، در عمل تأثیری در [[مسئولیت مدنی]] پزشک ندارد.


== کلید واژه ها ==
== کلید واژه ها ==
خط ۱۰: خط ۱۰:
* مسئولیت مدنی
* مسئولیت مدنی
* حقوق پزشکی
* حقوق پزشکی
== مواد مرتبط ==
* [[ماده ۴۵۲ قانون مجازات اسلامی|ماده 452 قانون مجازت اسلامی]]
* [[ماده ۴۹۵ قانون مجازات اسلامی|ماده 495 قانون مجازت اسلامی]]
* [[ماده ۴۹۶ قانون مجازات اسلامی|ماده 496 قانون مجازت اسلامی]]
* [[ماده ۴۹۷ قانون مجازات اسلامی|ماده 497 قانون مجازت اسلامی]]
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1394]]
[[رده:مقالات مجله علمی مطالعات حقوقی]]
[[رده:مقالات شماره دوم دوره هفتم مجله علمی مطالعات حقوقی]]
[[رده:مقالات پرویز عامری]]
[[رده:مقالات زینب همتی]]
[[رده:مقالات حقوق پزشکی]]
[[رده:مقالات حقوق خصوصی]]
[[رده:مقالات مسئولیت مدنی]]
[[رده:مقالات حقوق کیفری]]
[[رده:مسئولیت پزشک]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۲۵

نقد مبانی فقهی- حقوقی لزوم اخذ برائت از بیمار برای سلب مسئولیت از پزشک نام مقاله ای از پرویز عامری و زینب همتی بوده که در شماره دوم دوره هفتم (تابستان 1394) مجله علمی مطالعات حقوقی منتشر شده است.

چکیده

یکی از مسائل حوزه فقه و حقوق پزشکی، اخذ برائت از بیمار جهت رفع مسئولیت است. فقهای امامیه در خصوص ضمان پزشک حاذقی که با اذن بیمار به معالجه ­ی­ وی اقدام می­ ماید و مرتکب تقصیر و خطایی نمی­گردد، اختلاف نظر دارند. گروهی به عدم ضمان حکم کرده و معتقدند اگرچه برائت نهادی مشروع است، ولی اخذ آن بی­ فایده می­باشد. امّا دیدگاه مشهور، پزشک را در این حال ضامن می­داند و برای رهایی وی از چنین مسئولیت سنگینی است که لزوم اخذ برائت از بیمار را مطرح می­نماید. این نوشتار به نقد مبانی فقهی و حقوقی دیدگاه اخیر می­پردازد. مفاد دیدگاه مشهور قابل تأمل و انتقاد به نظر می­رسد؛ چرا که برائت را تنها راه معافیت پزشک حاذق، مأذون و غیر مقصر معرفی می­کند و در صورت عدم تحصیل آن، پزشک را در هر حال ضامن می­داند. مسئولیت بدون تقصیر پزشک بر مبنایی محکم استوار نبوده و با مصلحت اجتماعی سازگار نیست. همان ضرورت اجتماعی که به عنوان مهمترین دلیل توجیه لزوم اخذ برائت از بیمار مطرح شده است، ایجاب می­کند که پزشک از همان ابتدا و بدون نیاز به تحصیل برائت، ضمانی بر عهده نداشته باشد. در نتیجه چنانچه پزشک ماهر و محتاط با رعایت موازین فنی، علمی و اخذ رضایت آگاهانه­ ی بیمار به معالجه اقدام کند، حتی در صورت عدم اخذ برائت از بیمار، ضمانی بر عهده نخواهد داشت. قانون مجازات اسلامی مصوب 1392، نیز این دیدگاه را برگزیده و در صورت عدم تقصیر پزشک، حکم به عدم ضمان وی می­کند، حتی اگر اقدام به تحصیل برائت نکرده باشد. بنابراین اخذ برائتی که در این قانون ذکر شده، در عمل تأثیری در مسئولیت مدنی پزشک ندارد.

کلید واژه ها

  • ضمان پزشک
  • اخذ برائت
  • مسئولیت مدنی
  • حقوق پزشکی

مواد مرتبط