ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری''': (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰)- در صورت حصول دلایلی مبنی بر عدم ضرورت ادامه اجرای دستور موقت، مرجع رسیدگی کننده به اصل دعوا با موافقت رئیس دیوان نسبت به لغو آن اقدام می‌نماید.{{مواد قانون دیوان عدالت اداری}}» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری''': (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰)- در صورت حصول دلایلی مبنی بر عدم ضرورت ادامه اجرای دستور موقت، مرجع رسیدگی کننده به اصل دعوا با موافقت رئیس دیوان نسبت به لغو آن اقدام می‌نماید.{{مواد قانون دیوان عدالت اداری}} | '''ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری''': (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰)- در صورت حصول دلایلی مبنی بر عدم ضرورت ادامه اجرای دستور موقت، مرجع رسیدگی کننده به اصل دعوا با موافقت رئیس دیوان نسبت به لغو آن اقدام می‌نماید.{{مواد قانون دیوان عدالت اداری}} | ||
== رویه های قضایی == | |||
* [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری درباره عدم ابطال بخشنامه شماره ۲۱۸۲۷/۲۰۱/۱۰۴/ص- ۶/۸/۱۳۸۸ مدیرکل امور مالیاتی استان اصفهان]] | |||
* [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری (دادنامه شماره: ۵۵۸ ،کلاسه پرونده: ۴۳۸/۸۹)]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۹
ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری: (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰)- در صورت حصول دلایلی مبنی بر عدم ضرورت ادامه اجرای دستور موقت، مرجع رسیدگی کننده به اصل دعوا با موافقت رئیس دیوان نسبت به لغو آن اقدام می‌نماید.