ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
* [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری درباره عدم ابطال بخشنامه شماره ۲۱۸۲۷/۲۰۱/۱۰۴/ص- ۶/۸/۱۳۸۸ مدیرکل امور مالیاتی استان اصفهان]] | * [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری درباره عدم ابطال بخشنامه شماره ۲۱۸۲۷/۲۰۱/۱۰۴/ص- ۶/۸/۱۳۸۸ مدیرکل امور مالیاتی استان اصفهان]] | ||
* [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری (دادنامه شماره: ۵۵۸ ،کلاسه پرونده: ۴۳۸/۸۹)]] | * [[رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری (دادنامه شماره: ۵۵۸ ،کلاسه پرونده: ۴۳۸/۸۹)]] | ||
== مقالات مرتبط == | |||
* [[عدم استقلال آیین دادرسی اداری در چارچوب قانون دیوان عدالت اداری]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۲۳:۱۳
ماده ۴۰ قانون دیوان عدالت اداری: (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰)- در صورت حصول دلایلی مبنی بر عدم ضرورت ادامه اجرای دستور موقت، مرجع رسیدگی کننده به اصل دعوا با موافقت رئیس دیوان نسبت به لغو آن اقدام مینماید.
رویه های قضایی
- رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری درباره عدم ابطال بخشنامه شماره ۲۱۸۲۷/۲۰۱/۱۰۴/ص- ۶/۸/۱۳۸۸ مدیرکل امور مالیاتی استان اصفهان
- رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری (دادنامه شماره: ۵۵۸ ،کلاسه پرونده: ۴۳۸/۸۹)