شبهه موضوع قاعده درأ در حقوق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''شبهه موضوع قاعده درأ در حقوق ایران''' نام مقاله ای از روح الله اکرمی که در شماره بیست (زمستان 1399) نشریه آموزه های حقوق کیفری منتشر شده است. == چکیده == قاعده درأ به عنوان تضمینی جهت صیانت از متهمان در برابر تحمل مجازات در شرایطی که در بزهکاری...» ایجاد کرد) |
|||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''شبهه موضوع قاعده درأ در حقوق ایران''' نام مقاله ای از [[روح الله اکرمی]] که در شماره | '''شبهه موضوع قاعده درأ در حقوق ایران''' نام مقاله ای از [[روح الله اکرمی]] که در شماره بیستم (زمستان 1399) [[نشریه آموزه های حقوق کیفری]] منتشر شده است. | ||
== چکیده == | == چکیده == | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
* [[ماده ۱۲۰ قانون مجازات اسلامی|مواد 120 قانون مجازات اسلامی]] | |||
* [[ماده 121 قانون مجازات اسلامی]] | |||
* [[ماده 218 قانون مجازات اسلامی]] | |||
* [[ماده 223 قانون مجازات اسلامی]] | |||
* [[ماده 263 قانون مجازات اسلامی]] | |||
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1399]] | [[رده:مقالات منتشر شده در سال 1399]] | ||
[[رده:مقالات نشریه آموزه های حقوق کیفری]] | [[رده:مقالات نشریه آموزه های حقوق کیفری]] | ||
[[رده:مقالات شماره بیستم نشریه آموزه های حقوق کیفری]] | [[رده:مقالات شماره بیستم نشریه آموزه های حقوق کیفری]] | ||
[[رده:مقالات روح الله اکرمی]] | [[رده:مقالات روح الله اکرمی]] | ||
[[رده:قاعده درأ]] | [[رده:قاعده درأ]] | ||
| خط ۲۵: | خط ۳۱: | ||
[[رده:اثبات دعوای کیفری]] | [[رده:اثبات دعوای کیفری]] | ||
[[رده:فقه جزایی]] | [[رده:فقه جزایی]] | ||
[[رده:مقالات حقوق کیفری]] | |||
[[رده:مواد قرمز]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۹
شبهه موضوع قاعده درأ در حقوق ایران نام مقاله ای از روح الله اکرمی که در شماره بیستم (زمستان 1399) نشریه آموزه های حقوق کیفری منتشر شده است.
چکیده
قاعده درأ به عنوان تضمینی جهت صیانت از متهمان در برابر تحمل مجازات در شرایطی که در بزهکاری آن‌ها شبهه وجود دارد، نخستین بار در قانون مجازات اسلامی سال 1392 در قالب قاعده و به شکلی جامع مورد توجه قرار گرفت. شبهه دارئه ممکن است در فرایند رسیدگی قضایی برای دادرس ایجاد شود؛ اعم از آنکه وی رأساً نسبت به مجرمیت متهم دچار تردید شود و یا ادعای متهم موجب شبهه‌افکنی گردد. قانون مجازات اسلامی در خصوص کفایت مجرد چنین ادعاها و خطورات ذهنی برای سقوط مجازات، رویکرد همسانی ندارد؛ گاه صرف ادعا را کافی می‌داند و گاه احتمال صدق آن شرط دانسته شده است، بی‌آنکه معیاری برای آن ارائه شود.
در تحقیق حاضر با روشی تحلیلی و توصیفی، منابع فقه امامیه بررسی شده و این نتیجه حاصل گردیده که شمول قاعده مستلزم آن است که امکان شبهه نسبت به متهم متصور باشد و بر اساس معیار نوعی مبتنی بر قضاوت افراد متعارف، چنین احتمالی معقول دانسته شود؛ هرچند قوی بودن احتمال ضرورتی ندارد. از این رو مغایرت‌های ظاهری مقررات را که برخاسته از برخی اهمال‌ها در فرایند تقنین بوده، باید با ملاحظه پیشینه و به ویژه مبانی فقهی در چارچوب پیش‌گفته تفسیر نمود.
کلید واژه ها
- قاعده درأ
- شبهه قضایی
- احتمال عقلایی شبهه
- اثبات دعوای کیفری
- فقه جزایی