رای وحدت رویه شماره 14 مورخ 1354/02/29 هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل اعتراض بودن قرار منع تعقیب صادره از دادگاه اطفال): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''رای وحدت رویه شماره | '''رای وحدت رویه شماره ۱۴ مورخ ۱۳۵۴/۰۲/۲۹ هیئت عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل اعتراض بودن قرار منع تعقیب صادره از دادگاه اطفال):''' رأی [[هیئت عمومی دیوان عالی کشور]] [[ماده 171 قانون محاکمات جزایی|ماده (۱۷۱) قانون آیین دادرسی کیفری]] ناظر به شکایت از [[قرار|قرارهای]] [[بازپرس]] می‌باشد و قابل تسرّی به تصمیم [[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]] نیست. مضافاً به اینکه طبق [[ماده 171 قانون محاکمات جزایی|شق «۲» ماده]] مذکور [[قرار منع تعقیب]] صادره از طرف بازپرس وقتی قابل شکایت است که به موافقت [[دادستان]] رسیده باشد در صورتی که در [[جرم|جرایم]] [[طفل|اطفال]] پس از صدور [[قرار منع تعقیب]] جلب نظر [[دادستان]] پیش‌بینی نشده‌است. به علاوه حسب مستنبط از مواد ([[ماده 1 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار|۱]]، [[ماده 2 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار|۲]]، [[ماده 8 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار|۸]] و [[ماده 16 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار|۱۶]]) قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار تصمیمات صادره از طرف دادگاه مذکور فقط در موارد منصوص در قانون قابل شکایت است و قرار منع تعقیب در عداد تصمیمات قابل شکایت احصاء نشده‌است، بنابراین قطعی و غیرقابل اعتراض می‌باشد. این رأی به موجب قانون وحدت رویه مصوب سال ۱۳۲۸ برای دادگاهها و شعب [[دیوان عالی کشور]] در موارد مشابه لازم‌الاتباع است. | ||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
[[ماده | |||
* [[ماده 171 قانون محاکمات جزایی]] | |||
* [[ماده 1 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار]] | |||
* [[ماده 2 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار]] | |||
* [[ماده 8 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار]] | |||
* [[ماده 16 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار]] | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
[[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]] | * [[قرار منع تعقیب]] | ||
* [[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]] | |||
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]] | [[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]] | ||
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال | [[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال ۱۳۵۴]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۱۰
رای وحدت رویه شماره ۱۴ مورخ ۱۳۵۴/۰۲/۲۹ هیئت عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل اعتراض بودن قرار منع تعقیب صادره از دادگاه اطفال): رأی هیئت عمومی دیوان عالی کشور ماده (۱۷۱) قانون آیین دادرسی کیفری ناظر به شکایت از قرارهای بازپرس می‌باشد و قابل تسرّی به تصمیم دادگاه اطفال نیست. مضافاً به اینکه طبق شق «۲» ماده مذکور قرار منع تعقیب صادره از طرف بازپرس وقتی قابل شکایت است که به موافقت دادستان رسیده باشد در صورتی که در جرایم اطفال پس از صدور قرار منع تعقیب جلب نظر دادستان پیش‌بینی نشده‌است. به علاوه حسب مستنبط از مواد (۱، ۲، ۸ و ۱۶) قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار تصمیمات صادره از طرف دادگاه مذکور فقط در موارد منصوص در قانون قابل شکایت است و قرار منع تعقیب در عداد تصمیمات قابل شکایت احصاء نشده‌است، بنابراین قطعی و غیرقابل اعتراض می‌باشد. این رأی به موجب قانون وحدت رویه مصوب سال ۱۳۲۸ برای دادگاهها و شعب دیوان عالی کشور در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.
مواد مرتبط
- ماده 171 قانون محاکمات جزایی
- ماده 1 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار
- ماده 2 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار
- ماده 8 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار
- ماده 16 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار