حق سکوت متهم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
سکوت متهم را همواره نباید منجر به صدور [[قرار منع تعقیب]] نسبت به وی دانست، بلکه چنانچه دلایل کافی برای انتساب [[جرم|بزه]] نسبت به او باشد یا وی به صورت ارادی از بیان مطالبی در رد آن‌ها امتناع نماید، صدور [[قرار جلب به دادرسی]] بلا مانع است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته‌ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4692084|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref> | سکوت متهم را همواره نباید منجر به صدور [[قرار منع تعقیب]] نسبت به وی دانست، بلکه چنانچه دلایل کافی برای انتساب [[جرم|بزه]] نسبت به او باشد یا وی به صورت ارادی از بیان مطالبی در رد آن‌ها امتناع نماید، صدور [[قرار جلب به دادرسی]] بلا مانع است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته‌ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4692084|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref> | ||
== مواد مرتبط == | |||
[[ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی کیفری]] | |||
== قلمرو حکم == | == قلمرو حکم == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۱:۱۶
مطابق ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی کیفری: «متهم می‌تواند سکوت اختیار کند. در این صورت مراتب امتناع وی از دادن پاسخ یا امضای اظهارات، در صورتمجلس قید می‌شود.»
ماده فوق در مقام تأکید به حق سکوت متهم وضع شده‌است[۱]که یکی از حقوق دفاعی متهم در جریان تحقیقات است.[۲]
متهم را اساساً نباید مکلف به بیان مطالب علیه خود دانست، سکوت متهم را نیز نباید دلیل بر مجرمیت او دانست،[۳]لذا این حق را باید حقی بشری و مورد احترام تلقی کرد. قوانین ما نیز هرچند به‌طور ناقص در راستای حمایت از این حق برخاسته اند.[۴]
سکوت متهم را همواره نباید منجر به صدور قرار منع تعقیب نسبت به وی دانست، بلکه چنانچه دلایل کافی برای انتساب بزه نسبت به او باشد یا وی به صورت ارادی از بیان مطالبی در رد آن‌ها امتناع نماید، صدور قرار جلب به دادرسی بلا مانع است.[۵]
مواد مرتبط
ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی کیفری
قلمرو حکم
عده ای معتقدند حق سکوت متهم تحت نظر در این ماده مورد اشاره قرار نگرفته‌است اما نمی‌توان آن را به معنای عدم وجود چنین حقی برای وی دانست، چرا که حق سکوت حقی نیست که قانون آن را به وجود آورد.[۶]
منابع
- ↑ علی خالقی. نکته‌ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی شهر دانش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4692068
- ↑ علی خالقی. نکته‌ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی شهر دانش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4692100
- ↑ منصور رحمدل. قانون اساسی ایران و اصل برائت. نشریه حقوق اساسی شماره 6 و 7 زمستان 1385، 1385. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5106280
- ↑ منصور رحمدل. قانون اساسی ایران و اصل برائت. نشریه حقوق اساسی شماره 6 و 7 زمستان 1385، 1385. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5106436
- ↑ علی خالقی. نکته‌ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی شهر دانش، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4692084
- ↑ ایمان یوسفی. آیین دادرسی کیفری (بر اساس قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392) (جلد اول). چاپ 1. میزان، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4864896