رای وحدت رویه شماره 44 مورخ 1363/10/10 هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل فرجامخواهی بودن محکومیت حبس ناشی از بیاحتیاطی راننده): تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهای تازه حاوی «'''رای وحدت رویه شماره 44 مورخ 1363/10/10 هیات عمومی دیوان عالی کشور( غیرقابل فرجامخواهی بودن محکومیت حبس ناشی از بیاحتیاطی راننده):''' نظر به این کیفرهای دیه و حبس مقرر در ماده 149 قانون تعزیرات با عنایت به مقررا...» ایجاد کرد) |
جز (added Category:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور using HotCat) |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
* [[قابل گذشت]] | * [[قابل گذشت]] | ||
* [[تعقیب]] | * [[تعقیب]] | ||
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]] |
نسخهٔ ۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۷
رای وحدت رویه شماره 44 مورخ 1363/10/10 هیات عمومی دیوان عالی کشور( غیرقابل فرجامخواهی بودن محکومیت حبس ناشی از بیاحتیاطی راننده): نظر به این کیفرهای دیه و حبس مقرر در ماده 149 قانون تعزیرات با عنایت به مقررات حاکم موجود به لحاظ لزوم موقوف شدن تعقیب مجرم با گذشت شاکی در خصوص دیه و قابل گذشت نبودن آن در مورد کیفر حبس مجازات های مستقل و منفک از هم به نظر میرسند و از طرفی با توجه به صراحت مادتین 198 و 287 قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری حبسهای کمتر از ده سال قطعی است، لذا رأی شعبه شانزدهم دیوان عالی کشور که بر مبنا و اساس این نظر صادر شده قانونی و موجه تشخیص میشود. این رأی طبق ماده واحده قانون مربوط به وحدت رویه قضایی مصوب سال 1328 در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه ها لازمالاتباع است.
مواد مرتبط
- ماده 149 قانون تعزیرات مصوب 1362
- ماده 198 قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری
- ماده287 قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری
- ماده واحده قانون مربوط به وحدت رویه قضایی مصوب سال 1328