ماده ۱۴ قانون دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
شادی رادمهر (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
* [[رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره شرط اعطای تسهیلات انتقال از کلانشهرها]] | * [[رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره شرط اعطای تسهیلات انتقال از کلانشهرها]] | ||
* [[رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره دعوت به مصاحبه]] | * [[رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره دعوت به مصاحبه]] | ||
* [[رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره رأی توأمان به جریمه و رعایت آییننامه ۲۸۰۰|رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره رأی توأمان به جریمه و رعایت آیین نامه ۲۸۰۰]] | |||
{{مواد قانون دیوان عدالت اداری}} | {{مواد قانون دیوان عدالت اداری}} | ||
نسخهٔ ۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۰۳
ماده ۱۴ قانون دیوان عدالت اداری: در موارد اختلاف در صلاحیت بین شعب بدوی و تجدیدنظر، رای شعبه تجدیدنظر و در موارد اختلاف بین شعب و هیئت عمومی، نظر هیئت عمومی متّبع است.
تبصره- مرجع حل اختلاف در صلاحیت بین شعب دیوان عدالت اداری و سایر مراجع قضائی، دیوان عالی کشور است. شعبه رسیدگی‌کننده در دیوان عالی کشور پس از اخذ نظر مشورتی نماینده قضائی رئیس دیوان که از بین قضات دیوان عدالت اداری انتخاب می‌شود، در موضوع، اتخاذ تصمیم می‌کند. نماینده مذکور مکلف است ظرف یک‌ماه از زمان درخواست، نظر مشورتی خود را اعلام کند. در صورت عدم اعلام نظر مشورتی، شعبه دیوان عالی کشور مجاز به اتخاذ تصمیم است.
رویه قضایی
- رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره (۱)-تبدیل پیلوت به مسکونی در ملک فاقد کسری پارکینگ (۲)-احراز ضرورت تخریب توسط کمیسیون ماده ۱۰۰ قانون شهرداری
- رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره شرط اعطای تسهیلات انتقال از کلانشهرها
- رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره دعوت به مصاحبه
- رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره رأی توأمان به جریمه و رعایت آیین نامه ۲۸۰۰