ماده ۵۲۴ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== نکات توضیحی تفسیری دکترین == | == نکات توضیحی تفسیری دکترین == | ||
توقف حیوان در محلی غیر مجاز را عده ای به خودی خود نوعی رفتار [[تقصیر|تقصیر آمیز]] دانسته اند که باید ضمان آور تلقی شود، همچنین بستن حیوان در محل هایی که احتمال ورود ضرر به دیگران در آن متصور است نیز باید مصداقی از رفتار ضمان آور تلقی | توقف حیوان در محلی غیر مجاز را عده ای به خودی خود نوعی رفتار [[تقصیر|تقصیر آمیز]] دانسته اند که باید ضمان آور تلقی شود، همچنین بستن حیوان در محل هایی که احتمال ورود ضرر به دیگران در آن متصور است نیز باید مصداقی از رفتار ضمان آور تلقی شود،<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref>از همین رو ماده فوق نیز به گونه ای وضع شده است که تکلیف و وظیفه مراقبت را بر عهده مالک حیوان نهاده است،<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref>عده ای حکم این ماده را مختص حالتی می دانند که کسی بر حیوانی سوار باشد و حیوان نیز در حالت سکون در خیابان ایستاده و متعرض کسی نیز نشده باشد،<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل)|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2848184|صفحه=|نام۱=جواد|نام خانوادگی۱=افتخاری|چاپ=2}}</ref>البته توقف در محل های مجاز را حقوقدانان امری مشروع دانسته اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref> | ||
== مطالعات فقهی == | == مطالعات فقهی == | ||
=== مستندات فقهی === | === مستندات فقهی === | ||
مستند شرعی این ماده را پاره ای از روایات دانسته اند. | مستند شرعی این ماده را پاره ای از روایات دانسته اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل)|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2848136|صفحه=|نام۱=جواد|نام خانوادگی۱=افتخاری|چاپ=2}}</ref> | ||
=== سوابق فقهی === | === سوابق فقهی === | ||
برخی از فقها علاوه بر راکب، صاحب حیوان را نیز در فرض فوق، مسئول می دانند. | برخی از فقها علاوه بر راکب، صاحب حیوان را نیز در فرض فوق، مسئول می دانند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل)|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2848168|صفحه=|نام۱=جواد|نام خانوادگی۱=افتخاری|چاپ=2}}</ref> | ||
گروهی دیگر از فقها نیز بیان نموده اند وقتی کسی سوار حیوانی است،اگر آن حیوان به کسی [[آسیب|آسیبی]] بزند، سوار را باید ضامن دانست، مشروط بر آنکه این آسیب با دست های حیوان بوده باشد، لکن نسبت به آسیب های وارده از سوی سر حیوان، میان فقها اختلاف نظر وجود دارد و برخی ضمان سوار را در این حالت نیز پذیرفته اند اما در خصوص [[جنایت]] با پاهای حیوان، قائل به حکم خسارات وارده با دست های او هستند. | گروهی دیگر از فقها نیز بیان نموده اند وقتی کسی سوار حیوانی است،اگر آن حیوان به کسی [[آسیب|آسیبی]] بزند، سوار را باید ضامن دانست، مشروط بر آنکه این آسیب با دست های حیوان بوده باشد، لکن نسبت به آسیب های وارده از سوی سر حیوان، میان فقها اختلاف نظر وجود دارد و برخی ضمان سوار را در این حالت نیز پذیرفته اند اما در خصوص [[جنایت]] با پاهای حیوان، قائل به حکم خسارات وارده با دست های او هستند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref>گروهی بیان نموده اند که اگر حیوانی چون اسب در هنگام سواری در یک جاده ی خاکی، با پای خود سنگی درشت را پرت کند، سوار را باید ضامن دانست، چرا که او به درستی حیوان را حفاظت ننموده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref> | ||
در خصوص آسیب هایی که ممکن است در طول روز به مزارع افراد وارد شود، گروهی از فقها بیان نموده اند که با توجه به لزوم نگهداری از مزارع در روز توسط صاحبان آنها، آسیب های مالی وارده از سوی چهارپایان به این مزارع در روز اگر [[غیر عمد|بدون عمد]] باشد ضمان آور نیست، اما آسیب های مورد بحث چنانچه در طول شب بوده باشد، موجب ضمان صاحب چهارپا خواهد بود. | در خصوص آسیب هایی که ممکن است در طول روز به مزارع افراد وارد شود، گروهی از فقها بیان نموده اند که با توجه به لزوم نگهداری از مزارع در روز توسط صاحبان آنها، آسیب های مالی وارده از سوی چهارپایان به این مزارع در روز اگر [[غیر عمد|بدون عمد]] باشد ضمان آور نیست، اما آسیب های مورد بحث چنانچه در طول شب بوده باشد، موجب ضمان صاحب چهارپا خواهد بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref>این ضمان در صورتی که صاحب حیوان در کنار او ایستاده بوده باشد یا پشت سر او راه برود نیز جاری است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref> | ||
== مصادیق و نمونه ها == | == مصادیق و نمونه ها == | ||
گروهی بیان نموده اند که سوارکاری که اسب خود را در محلی مانند بزرگراه رها می کند، خود مسئول خطر های ایجاد شده است. | گروهی بیان نموده اند که سوارکاری که اسب خود را در محلی مانند بزرگراه رها می کند، خود مسئول خطر های ایجاد شده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||}}</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:رفرنس]] | [[رده:رفرنس]] | ||
[[رده:دیات]] | [[رده:دیات]] | ||
[[رده:موجبات ضمان]] | [[رده:موجبات ضمان]] | ||
[[رده:ضمان ناشی از توقف حیوان]] | [[رده:ضمان ناشی از توقف حیوان]] | ||
نسخهٔ ۲۸ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۳
هرگاه کسی که سوار حیوان است آن را در معابر عمومی یا دیگر محل های غیرمجاز متوقف نماید در مورد تمام خسارت هایی که آن حیوان وارد می کند و مستند به فعل شخص مزبور می باشد ضامن است و چنانچه مهار حیوان در دست دیگری باشد مهارکننده به ترتیب فوق ضامن است.
نکات توضیحی تفسیری دکترین
توقف حیوان در محلی غیر مجاز را عده ای به خودی خود نوعی رفتار تقصیر آمیز دانسته اند که باید ضمان آور تلقی شود، همچنین بستن حیوان در محل هایی که احتمال ورود ضرر به دیگران در آن متصور است نیز باید مصداقی از رفتار ضمان آور تلقی شود،[۱]از همین رو ماده فوق نیز به گونه ای وضع شده است که تکلیف و وظیفه مراقبت را بر عهده مالک حیوان نهاده است،[۲]عده ای حکم این ماده را مختص حالتی می دانند که کسی بر حیوانی سوار باشد و حیوان نیز در حالت سکون در خیابان ایستاده و متعرض کسی نیز نشده باشد،[۳]البته توقف در محل های مجاز را حقوقدانان امری مشروع دانسته اند.[۴]
مطالعات فقهی
مستندات فقهی
مستند شرعی این ماده را پاره ای از روایات دانسته اند.[۵]
سوابق فقهی
برخی از فقها علاوه بر راکب، صاحب حیوان را نیز در فرض فوق، مسئول می دانند.[۶]
گروهی دیگر از فقها نیز بیان نموده اند وقتی کسی سوار حیوانی است،اگر آن حیوان به کسی آسیبی بزند، سوار را باید ضامن دانست، مشروط بر آنکه این آسیب با دست های حیوان بوده باشد، لکن نسبت به آسیب های وارده از سوی سر حیوان، میان فقها اختلاف نظر وجود دارد و برخی ضمان سوار را در این حالت نیز پذیرفته اند اما در خصوص جنایت با پاهای حیوان، قائل به حکم خسارات وارده با دست های او هستند.[۷]گروهی بیان نموده اند که اگر حیوانی چون اسب در هنگام سواری در یک جاده ی خاکی، با پای خود سنگی درشت را پرت کند، سوار را باید ضامن دانست، چرا که او به درستی حیوان را حفاظت ننموده است.[۸]
در خصوص آسیب هایی که ممکن است در طول روز به مزارع افراد وارد شود، گروهی از فقها بیان نموده اند که با توجه به لزوم نگهداری از مزارع در روز توسط صاحبان آنها، آسیب های مالی وارده از سوی چهارپایان به این مزارع در روز اگر بدون عمد باشد ضمان آور نیست، اما آسیب های مورد بحث چنانچه در طول شب بوده باشد، موجب ضمان صاحب چهارپا خواهد بود.[۹]این ضمان در صورتی که صاحب حیوان در کنار او ایستاده بوده باشد یا پشت سر او راه برود نیز جاری است.[۱۰]
مصادیق و نمونه ها
گروهی بیان نموده اند که سوارکاری که اسب خود را در محلی مانند بزرگراه رها می کند، خود مسئول خطر های ایجاد شده است.[۱۱]
منابع
- ↑ .
- ↑ .
- ↑ جواد افتخاری. حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل). چاپ 2. ققنوس، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2848184
- ↑ .
- ↑ جواد افتخاری. حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل). چاپ 2. ققنوس، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2848136
- ↑ جواد افتخاری. حقوق تجارت (جلد سوم) (اسناد تجاری، بانکی، خزانه و اوراق قرضه و اسناد حمل و نقل). چاپ 2. ققنوس، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2848168
- ↑ .
- ↑ .
- ↑ .
- ↑ .
- ↑ .