اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش؛ مطالعهای تطبیقی در فقه اسلامی و حقوق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش؛ مطالعه ای تطبیقی در فقه اسلامی و حقوق ایران''' نام مقاله ای از محسن ایزانلو، امیر غفاری و طاها عرب اسدی است که در دوره یکم ( بهار و تابستان 1401) فصلنامه حقوق خصوصی دانشگاه تهران منتشر شده است. ==...» ایجاد کرد) |
(+ 7 categories using HotCat) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
* [[ماده 6 قانون آیین دادرسی مدنی]] | * [[ماده 6 قانون آیین دادرسی مدنی]] | ||
* [[ماده 176 قانون کار]] | * [[ماده 176 قانون کار]] | ||
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1401]] | |||
[[رده:مقالات حقوق خصوصی]] | |||
[[رده:مقالات شماره یکم حقوق خصوصی]] | |||
[[رده:مقالات محسن ایزانلو]] | |||
[[رده:مقالات امیر غفاری]] | |||
[[رده:مقالات طاها عرب اسدی]] | |||
[[رده:مسئولیت مدنی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۲۹
اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش؛ مطالعه ای تطبیقی در فقه اسلامی و حقوق ایران نام مقاله ای از محسن ایزانلو، امیر غفاری و طاها عرب اسدی است که در دوره یکم ( بهار و تابستان 1401) فصلنامه حقوق خصوصی دانشگاه تهران منتشر شده است.
چکیده
یکی از مباحث مهم، که در مباحث حقوق ایران معمولاً مغفول واقع می‌شود، تأثیر ارتکاب عمل نامشروع بر حقوق اشخاص است. در این رابطه، اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش اقتضای آن دارد که آلوده بودن دستان شخص در نتیجۀ ارتکاب عملی ناروا منجر به محرومیتش از دیگر حقوقی شود که در شرایط عادی از این رهگذر بدو می‌رسیده است. در این اثر تلاش شد با استفاده از روش تحلیلی‌ـ کتابخانه‌ای به این پرسش اصلی پاسخ داده شود که آیا اشخاص از استناد به عمل نامشروع خویش ممنوع هستند؟ موارد و مصادیق ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش کدام است و اثر وضعی چنین ممنوعیتی چیست؟ در پاسخ به این پرسشها و با بهره‌گیری و تحلیلِ آثار فقها به این نتیجه دست یافته شد که پذیرش این اصل، تحت شرایطی، هیچ ناسازگاری با مبانی نظام حقوقی ما ندارد و در قوانین موجود پاسخ‌هایی درخور به مثابة ضمانت اجرایِ مناسب این اصل می‌توان یافت.
کلیدواژه ها
- اخلاق و حقوق
- اصول کلی حقوقی
- حرمت نفاق
- ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش