ماده 50 قانون تجارت الکترونیکی

ماده 50 قانون تجارت الکترونیکی: تأمین کنندگان در تبلیغ کالا و خدمات خود نباید مرتکب فعل یا ترک‌فعلی شوند که سبب مشتبه شدن و یا فریب مخاطب از حیث کمیت و کیفیت شود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

قانونگذار در خصوص جرم نقض قواعد تبلیغ که موضوع ماده 50 قانون تجارت الکترونیک است از عمدی یا غیر عمدی بودن جرم سخنی به میان نیاورده است و بنا بر اصل عمدی بودن جرایم، این جرم را نیز از جرایم عمدی محسوب میکنیم. برای تحقق این جرم وجود انگیزه خاصی شرط نیست و ارتکاب اعمال مادی جرم با هر انگیزه ای که باشد، تاثیری بر تحقق جرم نخواهد داشت.

ماده 50 قانون تجارت الکترونیک حاوی دو ممنوعیت است: اول اینکه تبلیغ کالا و خدمات نباید به گونه ای باشد که موجب اشتباه گرفتن ان ها با کالا یا خدمات مشابه شود. به عبارت دیگر تاجر نباید از عناوین، اسم ها و علامت هایی استفاده کند که متعلق به کالا یا خدمات مشابه دیگر است. ممنوعیت دوم این است که تبلیغ نباید مشتری را از حیث کمیت و کیفیت فریب دهد. به عنوان مثال تاجر نباید وصفی از کالا بکند که ان کالا فاقد ان است.

نکات توضیحی

چنانچه تامین کننده ای که به امر تبلیغ می پردازد و اگاه به ممنوعیت قانونی تبلیغات مضر برای سلامتی افراد فرض می شود، نداند تبلیغی که انجام می دهد موضوعا تبلیغی است که برای افراد مخاطره جانی ایجاد میکند، فاقد سوءنیت تلقی و مجازات نخواهد شد. سوءنیت خاص و انگیزه در تحقق این جرم جایگاهی ندارند.

فعل یا ترک فعل منجر به مشتبه شدن و یا فریب مخاطب در تبلیغ از مصادیق ذکر شده در ماده 50 قانون تجارت الکترونیک است که مواردی مانند بیان غیر شفاف یا غلو امیز یک خصوصیت یا عدم بیان یک خصوصیت در حدی که عرفا سبب مشتبه شدن و فریب مخاطب شود، را در بر میگیرد. به نظر میرسد که ملاک فریب در اینجا شخصی نیست بلکه نوعی است. «مخاطب» طبق بند «ج» ماده 2 قانون تجارت الکترونیک «شخصی است که اصل ساز قصد دارد او «داده پیام» را دریافت کند، اما شامل شخصی که در ارتباط با داده پیام به عنوان واسطه عمل می کند نخواهد شد». اصل ساز نیز وفق بند «ب» همان ماده «منشا اصلی داده پیام است که داده پیام به وسیله او یا از طرف او تولید یا فرستاده می شود، اما شامل شخصی که در خصوص داده پیام به عنوان واسطه عمل می کند نخواهد شد.»