تلقیح مصنوعی

تلقیح مصنوعی عبارت است از بارور کردن جنس مؤنث، اعم از حیوان یا انسان، از راه وارد کردن اسپرماتوزوئید در رحم حیوان یا انسان ماده، با وسایل مصنوعی و بدون اینکه عمل مقاربت صورت گیرد. علم پزشکی با بهره‌گیری از روش‌های کمکی تولید مثل، امر فرزنددار شدن را برای زوج‌های نابارور که در شرایط طبیعی قادر به فرزنددار شدن نیستند تا حدود زیادی فراهم کرده‌است. امروزه تشکیل جنین در آزمایشگاه، انتقال جنین به رحم زن ثالث و اهدای جنین به یاری پیشرفت‌های شگرف علم پزشکی، امکان‌پذیر شده‌ است. این موارد دارای ابعاد مختلف حقوقی، اخلاقی، اجتماعی و مذهبی می‌باشند، از این رو از دیدگاه‌های مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفته‌اند.

نسب ناشی از تلقیح مصنوعی

در فقه

در تلقیح مصنوعی که از نطفه غیر زوج حاصل شود؛ تردیدی در عدم لحوق طفل به زوج وجود ندارد، اما در تلقیح‌های ناشی از شبهه، نسب حاصل می‌گردد.

حضانت در تلقیح مصنوعی

در فقه

در رابطه با اطفال تلقیحی، اگر صاحب رحم، فاقد شوهر باشد؛ حضانت طفل با او است؛ و اگر صغیر، به مالکان جنین ملحق گردد؛ در این صورت، مالک تخمک، مادر او بوده؛ و حضانت وی را عهده‌دار خواهد شد.

مقالات مرتبط

• بررسی وضعیت ارث جنین ناشی از تلقیح مصنوعی پس از فوت صاحب اسپرم (پدر) از منظر فقهی و حقوقی

کتب مرتبط

• مطالعه تطبیقی نسب و تغییر جنسیت در حقوق ایران و فرانسه

جستارهای وابسته

• نسب