ماده ۱۶۷ قانون مجازات اسلامی

اقرار باید منجّز باشد و اقرار معلق و مشروط معتبر نیست.

توضیح واژگان

اقرار منجز را باید اقراری تعریف نمود که به شرط یا صفتی معلق نشده است.اقرار صریح اقراری است که صیغه آن واضح و روشن باشد. اقرار ضمنی آن است که در آن میان آن چه واقع شده و موضوع اقرار نوعی ملازمه عرفی یا عقلی وجود داشته باشد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

این ماده ناظر بر لزوم منجز بودن اقرار و عدم امکان پذیرش اقرار معلق و مشروط می باشد.علت لزوم به منجز بودن اقرار آن است که معلق بودن اقرار با ماهیت اخباری و جزمی آن سازگاری ندارد.مثل آنکه متهم بگوید "اگر مجازات من معلق شود فلان جرم را مرتکب شده ام."لذا اقرار معلق یا مشروط به تحقق شرط یا شروط،فاقد اعتبار حقوقی است و دادگاه نمیتواند به استناد آن را صادر کند.

رویه های قضایی

در مورد شروط اقرار در در رای شماره 3154-1319/7/4 دادگاه عالی انتظامی قضات بیان شده است که" اعتراف متهم به ارتکاب بزه وقتی میتواند منشا اثر شود که اجمال نداشته باشد،با خصوصیات قضیه وفق پیدا کند و وقوع جرم نیز احراز شود و در نهایت قرائن و اوضاع و احوال قضیه،اعتراف متهم را تائید کند."

به موجب یک نظریه حقوقی، اقرار منجز را که مورد توافق و تسالم همه فقهای می باشد،باید اقراری دانست که به شرط یا صفت دیگری نباشد. مقصود از اقرار معلق اما اقراری است که تحقق آن منوط به شرطی باشد و عقلا نیز این اقرار را نپذیرفته اند.