حق اشتغال زنان

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

مطابق ماده ۲ سیاستهای اشتغال زنان در جمهوری اسلامی ایران، مصوب ۱۳۷۱ شورای عالی انقلاب فرهنگی «اشتغال بانوان در مشاغل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و اداری از جمله شرایط و لوازم تحقق عدالت اجتماعی و تعالی جامعه است و باید به آن وقع لازم گذاشته شود». مطابق مفاد این تصویب‌نامه، نه تنها حق اشتغال زنان را به رسمیت می‌شناسد، بلکه لازمه تحقق «عدالت اجتماعی» و «تعالی جامعه» می‌باشد.[۱]

حق اشتغال زنان در اسلام

اسلام بر حق اشتغال زن تأکید نموده و در این خصوص بر سایر مکاتب سبقت گرفته‌است. یکی از دلائلی که بر جواز اشتغال زوجه، دلالت می‌کند، آیه ۳۲ سوره نساء است:[۱]

«... للرجال نصیب مما اکتسبوا وللنساء نصیب مما اکتسبن …» برای مردان از آنچه [به اختیار] کسب کردهاند بهرهای است و برای زنان [‏نیز] از آنچه [‏به اختیار] کسب کردهاند بهرهای است.

حق اشتغال زوجه در قوانین

حق اشتغال زنان در قانون اساسی

حق اشتغال زنان در قوانین عادی

در قوانین عادی جمهوری اسلامی ایران نیز به مسئله اشتغال زنان اشاره شده‌است.

قانون مدنی

در ماده ۱۱۱۷ قانون مدنی. به زوج حق داده، از اشتغال زوجه در شرایطی جلوگیری نماید. بدین مفهوم که زوج در غیر شرایط مذکور حق ممانعت از اشتغال زوجه را ندارد؛ لذا از ماده ۱۱۱۷ قانون مدنی معلوم میشود. که زوجه حق اشتغال دارد و زوج هم در شرایطی حق دارد با شغل زوجه ممانعت نماید.[۱]

قانون کار

در مبحث چهارم از فصل سوم قانون کار (مواد ۷۵ تا ۷۸) راجع به ممنوعیت بکارگیری زنان در مشاغل سخت و زیان آور، مرخصی دوران بارداری و زایمان مقرراتی ذکر شده‌است. بدین ترتیب، حق اشتغال زنان در قانون کار مسلم و مفروغ عنه بوده و این قانون به حقوق زنان کارگر اشاره نموده‌است.[۱]

سایر قوانین

علاوه بر قوانین مذکور در قوانین دیگری به صراحت بر حق اشتغال زنان اشاره شده‌است. این قوانین فهرست وار بیان می‌شود:

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ هدایت نیا, فرج‌الله (1385). "اشتغال زنان و مصلحت خانواده در قانون مدنی". مطالعات راهبردی زنان.