ماده 139 قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران
ماده ۱۳۹ قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران: به پرسنلی که عهده دار انجام مشاغل خاصی هستند که به نحو فوق العاده از یک یا چند عامل از عوامل زیر برخوردارند، ماهانه مبلغی بعنوان مزایای شغل پرداخت میگردد.
الف – پیچیدگی شغل.
ب – سختی شغل.
ج – پذیرش خطرات.
د – حساسیت و سنگینی مسوولیت شغل.
ه– – ایجاد فرسودگی جسمانی بوسیله شغل.
و – مهارت لازم در مشاغل تخصصی.
تبصره ۱ – برای هر یک از عوامل فوق الذکر مبلغی بعنوان حداکثر مزایای آن عامل مشخص میگردد که به مشاغلی که از یک یا چند عامل فوق برخوردار باشند به تناسب برخورداری، درصدی از منافع تعیین شده تعلق گرفته و در مجموع بعنوان مزایای آن مشاغل در نظر گرفته میشود.
تبصره ۲ – مزایای مذکور در این ماده فقط به شغل تعلق گرفته و هیچگونه ربطی به درجه یا رتبه ندارد و پرسنلی حق استفاده از آن را دارند که عملا در شغل واگذار شده انجام وظیفه نمایند.
تبصره ۳ – وزارت دفاع مکلف است با همکاری و همآهنگی ستاد مشترک و نیروها و سازمانهای ذیربط آئیننامه اجرائی مربوط به این ماده را تهیه و به تصویب هیأت وزیران برساند.
[تبصره ۴(الحاقی ۱۳/۰۶/۱۳۷۰)–] – میزان فوق العاده شغل پرسنل شاغل در نیروهای مسلح، نباید از ۵۰ % مجموع حداقل حقوق و حق کارآئی شاغل کمتر و از ۱۵۰% آن بیشتر باشد.
فوق العاده شغل پرسنل شاغل در مشاغل فرماندهی، مدیریت و سرپرستی، همچنین فوق العاده شغل پرسنل متصدی مشاغل تحقیقی و تخصصی و یاآموزشی، هر کدام تا ۲۵% مجموع حداقل حقوق و حق کارآئی پرسنل قابل افزایش است.