تعویق قانون اساسی

یکی از اصطلاحات مهم در حقوق اساسی، تعویق یا معوق کردن اصول از قانون اساسی است که باعث می‌شود برخی از اصول آن نتوانند به‌طور کامل اجرا شوند. قانون اساسی معمولاً به‌عنوان نمایندگی از گذشته توصیف می‌شود که در آن طراحان امروزی، شهروندان آینده را برای رسیدن به اهدافی بالاتر محدود می‌کنند. با این حال، درک قانون اساسی به‌عنوان تلاشی برای تنظیم آینده، اغلب با تصمیم آگاهانه قانونگذاران در مورد عدم مقید کردن جانشینان و آیندگان همراه است.

در برخی موارد، آنها تصمیم می‌گیرند که تصمیم‌گیری در خصوص موضوعی را با قید عبارت «طبق قانون» به آینده موکول کنند و به‌صراحت مجلس‌های قانونگذاری آینده را واگذار می‌کنند. در اینجا به جای کنترل آینده بر اساس ترجیحات گذشته، به آینده اجازه داده می‌شود تا بر اساس ترجیحات خود تصمیم بگیرد. تعویق قانون اساسی به این معنا است که وقتی قانونگذار تصمیم می‌گیرد با قید عبارت «طبق قانون» تصمیم‌گیری‌های اساسی در مورد آن موضوع را به تصمیم‌گیرندگان آینده موکول کند. اگر مجلس قانونگذاری در مورد این اصل معوق شده، قانونی عادی وضع نکند، آن اصل به‌صورت اجرا نشده باقی می‌ماند.