اقامتگاه انتخابی

نسخهٔ تاریخ ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۰ توسط Karandish (بحث | مشارکت‌ها)

اقامتگاه انتخابی یا قراردادی، محلی است که طرفین قرارداد برای اجرای قرارداد و تعهدات ناشی از آن انتخاب می‌کنند،[۱][۲] همچنین، این طور بیان شده است که اقامتگاه قراردادی یا انتخابی زمانی مصداق پیدا می‌کند که طرفین قرارداد برای انجام تعهدات خود اقامتگاهی انتخاب می‌کنند یا فرد با مراجعه به دادگاه محلی غیر از اقامتگاه حقیقی خود را برای ابلاغ مشخص می‌نماید.[۳][۴]

مطابق قانون مدنی، اگر ضمن معامله یا قراردادی طرفین معامله یا یکی از آن‌ها برای اجرای تعهدات حاصله از آن معامله محلی غیر از اقامتگاه حقیقی خود انتخاب کرده باشد نسبت به دعاوی راجعه به آن معامله محلی که انتخاب شده‌است اقامتگاه او محسوب خواهد شد و همچنین است در صورتی که برای ابلاغ اوراق دعوی و احضار و اخطار محلی را غیر از اقامتگاه حقیقی خود معین کند.[۵]

تعیین اقامتگاه انتخابی، ممکن است به صورت صریح یا ضمنی، صورت پذیرد،[۶] همچنین تعیین این اقامتگاه، باید به اطلاع طرف مقابل رسیده؛ و در مواردی نیز، با توافق او صورت پذیرد.[۷]

مواد مرتبط

قلمرو

در صورتی که خواهان در دادخواست، محلی را غیر از اقامتگاه حقیقی خود، معین کند؛ مهلت‌های مربوط به ابلاغ اوراق دادرسی، پاسخ یا حضور در دادگاه، با توجه به این اقامتگاه، صورت می‌پذیرد؛ نه اقامتگاه حقیقی شخص.[۸]

اگر اقامتگاه قراردادی طرفین، به نفع هر دو آنها یا خوانده، مورد توافق قرار گرفته باشد؛ در این صورت خواهان نمی‌تواند در دادخواست، و در ستون مشخصات خوانده، نشانی دیگری را ذکر نماید؛ ولی اگر تعیین اقامتگاه قراردادی، فقط به نفع خواهان بوده باشد؛ در چنین فرضی، وی مخیر است در قید یکی از دو اقامتگاه حقیقی یا قراردادی خوانده در دادخواست.[۹]

صلاحیت دادگاه مورد توافق طرفین، در صورتی مناط اعتبار است که برابر با مقررات دادرسی، فقط دادگاه محل اقامت خوانده، صالح برای رسیدگی به دعوی مزبور باشد.[۱۰]

رسیدگی به دعاوی طاری، در صلاحیت دادگاهی است که برای رسیدگی به دعوای اصلی، صالح است، حتی اگر صلاحیت دادگاه مزبور، با توجه به اقامتگاه قراردادی طرفین، تعیین شده باشد.[۱۱]

در رویه‌ قضایی

مقالات مرتبط

جستارهای وابسته

منابع

  1. محمدحسین ساکت. حقوق مدنی (جلد اول) (شخصیت و اهلیت در حقوق مدنی). چاپ 1. جنگل، 1386.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1269112
  2. عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 5561076
  3. محمدجواد بهشتی و نادر مردانی. آیین دادرسی مدنی (جلد اول). چاپ 4. میزان، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2526976
  4. سیدحمیدرضا طباطبایی. ایراد به عنوان دفاع خوانده در دادرسی مدنی. چاپ 1. جنگل، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2551368
  5. ماده ۱۰۱۰ قانون مدنی
  6. حسن حسنی. اقامتگاه (در حقوق ایران، فرانسه و حقوق برخی کشورها). چاپ 1. میزان، 1384.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 19324
  7. محمود سلجوقی. حقوق بین‌الملل خصوصی (جلد اول) (کلیات، تابعیت، اقامتگاه، وضعیت بیگانگان). چاپ 7. میزان، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 159620
  8. حسن حسنی. اقامتگاه (در حقوق ایران، فرانسه و حقوق برخی کشورها). چاپ 1. میزان، 1384.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 19324
  9. احمد متین دفتری. آیین دادرسی مدنی و بازرگانی (جلد اول). چاپ 3. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2352980
  10. احمد متین دفتری. آیین دادرسی مدنی و بازرگانی (جلد اول). چاپ 3. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2352980
  11. حسن حسنی. اقامتگاه (در حقوق ایران، فرانسه و حقوق برخی کشورها). چاپ 1. میزان، 1384.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 19312