تفویت منفعت

تفویت منافع به معنای جلوگیری از ایجاد منافع محقق الوقوعی می‌باشد که اگر فعل زیانبار نبود قطعا (نه به احتمال زیاد یا به احتمال کم) محقق می‌شد. همچنین، در خصوص تفویت منفعت چنین بیان شده است که منظور منفعتی است که در اثر پیدایش فعلی تفویت می‌شود و بر دو قسم محقق و محتمل تقسیم می‌شود. به عبارت دیگر تفویت منفعت عبارت است از تلف منفعت موجود یا ممانعت از ایجاد آن در آینده؛ در نتیجه موضوع تلف چیزی است که از عین یا عمل شخص به‌تدریج ایجاد می‌شود. درحالی‌که در عدم‌النفع موضوع خسارت محرومیت از سود و نفع است بدون این‌که از عین یا عمل شخص مستقیما ایجاد شود.

مواد مرتبط

• ماده 515 قانون آیین دادرسی مدنی
• ماده 14 قانون آیین دادرسی مدنی

تفاوت تفویت منفعت با تفویت فرصت

در تفویت منفعت، موضوع خسارت، منفعت موجود یا منفعتی که مقتضی آن از دید عرف موجود است،‌ می‌باشد. اگرچه در مورد منفعت آینده مقداری احتمال وجود دارد اما این مقدار احتمال (باتوجه به بالا بودن درجه قطعیت تحقق آن براساس سیر متعارف و عادی امور) از دیدگاه عرف قابل اغماض است و آن را در حکم موجود قرار می‌دهد درحالی که در تفویت فرصت، کسب نتیجه و تحقق آن فرصت، امری کاملا احتمالی است که ممکن است به تحصیل منفعت بیانجامد یا خیر؛ بنابراین دایره تفویت فرصت وسیع‌تر از تفویت منفعت و درجه قطعیت آن پایین‌تر از آن است.

در مرحله محاسبه میزان خسارت نیز تفاوت های میان این دو مفهوم روشن است. در تفویت فرصت براساس روش رایج محاسباتی باتوجه به میزان احتمال تحقق نتیجه، میزان خسارت مورد محاسبه قرار می‌گیرد و عوامل و بعضا محاسبات متعدد و پیچیده‌ای در مرحله ارزیابی جهت محاسبه دقیق‌تر این خسارت مورد توجه است درحالی‌که روش مرسوم و متداول ارزیابی خسارت تفویت منفعت استفاده از ساز و کار نوعی اجرت‌المثل مال موضوع خسارت یا اموال مشابه آن در بازار است.