ماده ۶۹۳ قانون مدنی

ماده ۶۹۳ قانون مدنی: مضمون‌له می‌تواند در عقد ضمان از ضامن مطالبهٔ رهن کند اگر چه برای دین اصلی رهنی نباشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۶۹۲ قانون مدنی
• ماده ۶۹۴ قانون مدنی

توضیح واژگان

«ضمان» در لغت، یعنی پذیرش و التزام به امری یا چیزی.

نکات تفسیری دکترین ماده 693 قانون مدنی

می‌توان ضمن عقد ضمان، شرط رهن نمود؛ بدین ترتیب که پس از تحقق عقد مزبور، مالی را به رهن داد؛ یا اینکه به دلالت ظاهر، مالی را به صورت شرط نتیجه، ضمن عقد ضمان به رهن گذاشت. شرط وثیقه یا رهن ضمن عقد ضمان، به دلیل عدم مخالفت با مقتضای ذات عقد، صحیح بوده؛ و بنابر مقررات عمومی وفای به عهود، لازم الاجرا خواهد بود.

طبیعی است که به تبع برائت ذمه ضامن توسط مضمونٌ له، از مالی که ضامن به رهن داده بود؛ فک رهن می‌گردد، و در این مورد، تفاوتی میان ضمان نقل ذمه و ضم ذمه نیست.

شایان ذکر است که اگر ضامن، برای دینی که برعهده گرفته، مالی را رهن دهد؛ و سپس معسر یا ورشکسته گردد؛ در این صورت مضمونٌ له بر سایر طلبکاران وی مقدم خواهد بود.

انتقادات

قسمت اخیر ماده زاید است؛ زیرا مسلم است که با حصول ضمان، تضمینات و تعهدات مربوط به دین مضمونٌ عنه، ساقط می‌گردد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 693 قانون مدنی

1. مضمون‌له در عقد ضمان دارای حق مطالبه رهن از ضامن است.
2. این حق مضمون‌له مستقل از وجود یا عدم وجود رهن برای دین اصلی است.
3. درخواست رهن از ضامن می‌تواند به‌عنوان تضمینی اضافی برای پرداخت دین توسط ضامن در نظر گرفته شود.