ماده ۱۸۷ قانون مدنی

ماده ۱۸۷ قانون مدنی: عقد ممکن است که نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۱۸۶ قانون مدنی
• ماده ۱۸۸ قانون مدنی

توضیح واژگان

«جایز» در اصطلاح، وصف عقدی است که در آن، طرفین بدون وجود حق رجوع یا حق فسخ، حق بر هم زدن قرارداد را دارند.

نکات تفسیری دکترین ماده 187 قانون مدنی

ممکن است عقدی، نسبت به طرفین جایز باشد؛ مانند وکالت. برخی عقود نیز نسبت به یکی از طرفین جایز بوده و نسبت به طرف دیگر لازم می باشد؛ نظیر رهن و کفالتو وکالت بلاعزل، که نسبت به یکی از طرفین لازم و نسبت به طرف دیگر جایز است،همچنین عقد رهن، نسبت به راهن لازم بوده و نسبت به مرتهن جایز است، و یا بیعی که در آن، مشتری مغبون شده؛ و در نتیجه، اختیار فسخ معامله را داشته باشد.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

رهن و کفالت، نسبت به یکی از طرفین لازم بوده؛ و نسبت به طرف دیگر جایز هستند.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 187 قانون مدنی

1. عقد می‌تواند برای یک طرف لازم و برای طرف دیگر جایز باشد.
2. قراردادها ممکن است ویژگی‌های دوگانه لازم و جایز را برای طرف‌های مختلف داشته باشند.
3. لزوم یا جواز عقد می‌تواند بسته به طرفیت متفاوت باشد.
4. ماهیت دوجانبه عقد اجازه می‌دهد که تعهدات طرفین به صورت متفاوت تنظیم شود.
5. انعطاف‌پذیری در تنظیم شرایط عقد، از ویژگی‌های این ماده است.

مقالات مرتبط

بررسی ماهیت قواعدعمومی عقود اذنی در نظام حقوقی ایران و فقه شافعیه