ماده ۴۴۶ قانون مدنی

ماده ۴۴۶ قانون مدنی: خیار شرط ممکن است به قید مباشرت و اختصاص به شخص مشروط‌له قرار داده شود در این صورت منتقل به وارث نخواهد شد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۴۴۵ قانون مدنی
• ماده ۴۴۷ قانون مدنی

نکات تفسیری دکترین ماده 446 قانون مدنی

می‌توان ضمن قرارداد، شرط نمود که خیار، با فوت صاحب آن از بین رفته و به ورثه منتقل نگردد، و رضایت مشروطٌ له، مبنی بر عدم انتقال خیار شرط به ورثه خود، موجب زوال حق فسخ با فوت وی خواهد شد، البته یکی از حقوقدانان در این خصوص معتقد است که حق فسخ در خیار شرط، از جمله حقوق مالی نیست؛ تا بتوان امکان انتقال آن به ورثه مشروطٌ له را، قابل اسقاط دانست.

حکم این ماده، علاوه بر خیار شرط، نسبت به سایر خیارات نیز قابل تسری است.

نکات توضیحی ماده 446 قانون مدنی

شرط مباشرت در اعمال خیار، مانع از انتقال حق فسخ، از طریق قرارداد یا توارث خواهد بود.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

• طی استفتایی از مراجع تقلید، چنین پاسخ داده شده است که: اگر شرط خیار فسخ، به لسانه و شخصه باشد؛ به وراث صاحب خیار، به ارث نمی‌رسد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 446 قانون مدنی

1. خیار شرط می‌تواند به صورت مستقیم و منحصر به شخصِ مشروط‌له باشد.
2. خیار شرطِ مختص به شخص مشروط‌له به وارث منتقل نمی‌شود.
3. قیود مباشرت و اختصاص، توانایی انتقال خیار شرط به وارث را محدود می‌سازد.
4. درج شرط مباشرت در قرارداد، اجرای خیار توسط فردی غیر از مشروط‌له را ناممکن می‌سازد.

مقالات مرتبط

انتقال خیار در حقوق ایران