اصل ۱۵۰ قانون اساسی

اصل ۱۵۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که در نخستین روزهای پیروزی این انقلاب تشکیل شد، برای ادامه نقش خود در نگهبانی از انقلاب و دستاوردهای آن پابرجا می‌ماند، حدود وظایف و قلمرو مسئولیت این سپاه در رابطه با وظایف و قلمرو مسئولیت نیروهای مسلح دیگر با تأکید بر همکاری و هماهنگی برادرانه میان آنها بوسیله قانون تعیین می‌شود.

• مشاهده اصل قبلی
• مشاهده اصل بعدی

اصول و مواد مرتبط

اساسنامه سپاه پاسداران مصوب ۱۳۶۱

بند ج ماده ۷ قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران

بند ۱۵ ماده ۴ قانون نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران

توضیح واژگان

پاسدار به فردی اطلاق می‌شود که برای جهاد همه‌جانبه در راه خدا و نگهبانی از انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن به عنوان وظیفه شرعی با داشتن شرایط مقرر به عضویت سپاه پاسداران درآمده باشد.

پیشینه

در جریان انقلاب اسلامی با وجود وابستگی سنتی بلند پایگان نظامی به شخص شاه، اما اکثریت اعضای ارتش وابسته به طبقه خاص نبودند، از این رو به محض اطمینان خاطر از دگرگونی و علی رغم کشتارهای بی رحمانه انقلاب، تعلق خاطر آنان به مردم ظاهر شد و به انقلاب پیوستند، اما انقلاب اسلامی یک دگرگونی ساده سیاسی نبود که بتوان با همان اداره و تشکیلات گذشته آن را اداره کرد، به همین دلیل نیروهای خودجوش سپاه پاسداران برخاسته از متن جامعه از همان آغاز انقلاب پدیدار شده و در مجموعه نیروهای مسلح قرار گرفت.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

گرچه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به ظاهر جزء نیروهای مسلح محسوب می‌شود اما هدف تشکیلاتی آن با اهداف سازمانی ارتش کاملاً متفاوت است، بدین توضیح که هدف اصلی سپاه پاسداران نگهبانی از انقلاب و دستاوردهای آن است و از جمله مهمترین اهداف سازمانی آن می‌توان به «تقویت کامل بنیه دفاعی از طریق همکاری با سایر نیروهای مسلح» و «سازماندهی نیروهای مردمی» اشاره کرد.

مقالات مرتبط

• نگرش انتقادی به قانونگذاریِ بحران؛ با نگاهی به بحران کووید ۱۹