حکم غیابی
در صورتی که خوانده یا وکیل یا قائم مقام یا نماینده‌ی قانونی خوانده در هیچ یک از جلسات رسیدگی دادگاه حاضر نشده باشد و به طور کتبی با لایحه نیز دفاعی ارائه نکرده باشد و اخطاریه نیز به او ابلاغ واقعی نشده باشد، و حکم دادگاه مبنی بر محکومیت او باشد حکم صادره، حکم غیابی محسوب می‌شود.[۱]
حکم غیابی در امور حسبی
حکم غیابی تنها در رسیدگی‌های ترافعی معنی پیدا می‌کند و در دادرسی حسبی که وجود دو طرف مصداق پیدا نمی‌کند، راهی ندارد .(مانند تصمیم دادگاه در خصوص تقسیم ترکه)[۲]
اعتراض به حکم غیابی
محکوم علیه غایب حق دارد به حکم غیابی اعتراض نماید. این اعتراض واخواهی نامیده می‌شود. دادخواست واخواهی در دادگاه صادر کننده حکم غیابی قابل رسیدگی است.[۳] مهلت واخواهی از احکام غیابی برای کسانی که مقیم کشورند بیست روز و برای کسانی که خارج از کشور اقامت دارند دوماه از تاریخ ابلاغ واقعی خواهد بود مگر اینکه معترض به حکم ثابت نماید عدم اقدام به واخواهی در این مهلت به دلیل عذر موجه بوده‌است. در این صورت باید دلایل موجه بودن عذر خود را ضمن دادخواست واخواهی به دادگاه صادرکننده رأی اعلام نماید. اگر دادگاه ادعا را موجه تشخیص داد قرار قبول دادخواست واخواهی را صادر و اجرای حکم نیز متوقف می‌شود. جهات زیر عذر موجه محسوب می‌گردد:#مرضی که مانع از حرکت است.
- فوت یکی از والدین یا همسر یا اولاد.
- حوادث قهریه از قبیل سیل، زلزله و حریق که بر اثر آن تقدیم دادخواست واخواهی در مهلت مقرر ممکن نباشد.
- توقیف یا حبس بودن به نحوی که نتوان در مهلت مقرر دادخواست واخواهی تقدیم کرد.[۴]
مواد مرتبط
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ مرتضی یوسف زاده. آیین دادرسی مدنی. چاپ 3. شرکت سهامی انتشار، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6666476
- ↑ امیرحسین رضایی نژاد. آیین دادرسی مدنی شیوه های عادی شکایت از آرا (پژوهش و واخواهی). چاپ 1. اندیشگران، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3484440
- ↑ ماده ۳۰۵ قانون آیین دادرسی مدنی
- ↑ ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی