ماده 22 قانون تجارت الکترونیکی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده 22 قانون تجارت الکترونیکی: هرگاه قبل یا به هنگام ارسال «‌داده پیام» اصل‌ ساز از مخاطب بخواهد یا‌ توافق کنند که دریافت «‌داده پیام» تصدیق شود، اگر به شکل یا روش تصدیق توافق نشده‌ باشد، هر نوع ارتباط خودکار یا مکاتبه یا اتخاذ هر نوع تدبیر مناسب از سوی مخاطب که‌ اصل‌ ساز را به نحو معقول از دریافت «‌داده پیام» مطمئن کند تصدیق دریافت «‌داده‌پیام»‌محسوب می‌گردد.

مواد مرتبط

ماده 24 قانون تجارت الکترونیک

ماده 26 قانون تجارت الکترونیک

ماده 27 قانون تجارت الکترونیک

توضیح واژگان

نکات توضیحی

مواد 22-24-26-27 قانون تجارت الکترونیک هر چند کلمه ایجاب یا قبول را به کار نبرده اند، ولی مربوط به ایجاب و قبول می شوند.[۱]

ماده 22 قانون تجارت الکترونیک در مورد نظریه تایید وصول( در صورت توافق طرفین) صحبت می کند. این نظریه در صورتی اثر حقوقی دارد که میان طرفین توافق صورت گیرد و در صورتی که توافق میان ان ها بر نظریه تایید وصول نباشد یکی از نظریات الف (ارسال) و ب (وصول) جاری خواهد شد. نظریه مذکور شبیه نظریه اطلاع است یعنی قرارداد زمانی منعقد می شود که قبول به اطلاع مخاطب رسیده باشد که در اصطلاح تجارت الکترونیکی تایید یا تصدیق نامیده می شود. منتهی این نظریه در صورتی قابل اعمال است که یا طرفین اصل ساز و مخاطب با یکدیگر توافق نمایند، یا اصل ساز چنین شرطی را مقرر نماید که در جهت این است که مخاطب نتواند بعدها ادعای عدم وصول قبول را داشته باشد. بنابراین تصدیق وصول داده پیام را لازم می داند.[۲]

روش تصدیق اختیاری است و طرفین می توانند در مورد روش خاصی که مورد قبول ان ها باشد توافق نمایند. اگر روش تصدیق توسط طرفین تعیین گردد در این صورت ان ها باید مطابق ان رفتار نمایند و الا ارسال محقق نمیگردد. اما چنانچه در مورد شکل یا روش خاصی توافق نشده باشد، در این حالت طبق قسمت اخیر ماده 22 قانون تجارت الکترونیک «به هر نوع ارتباط خودکار یا مکاتبه یا اتخاذ هر نوع تدبیر مناسب از سوی مخاطب که اصل ساز را به نحو معقول از دریافت داده پیام مطمئن کند تصدیق دریافت داده پیام محسوب می گردد.» بنابراین، در حالتی که بر شکل یا روش تصدیق توافقی صورت نگرفته است؛ تصدیق به دو صورت انجام می شود:

  1. به وسیله هر نوع ارتباط و مکاتبه به وسیله مخاطب
  2. اتخاذ هر نوع تدبیر مناسبی که اصل ساز را به نحو معقول از دریافت داده پیام ها مطمئن کرده باشد.[۳]

با توجه به طبع خاص فضای مجازی مبادلات الکترونیک که بحث امنیت مبادلات را مطرح می سازد، لذا برای قطعیت یافتن اگاهی طرفین از اعلام اراده یکدیگر، انتساب داده پیام به اصل ساز کافی تلقی نشده است بلکه مخاطب اصل ساز نیز باید دریافت داده پیام ها را تصدیق کند. در این خصوص مواد 22 الی 25 قانون تجارت الکترونیک ایران به تبعیت از ماده 14 قانون نمونه انسیترال مقرراتی به شرح ذیل وضع کرده است:

  1. تصدیق دریافت شده است

هنگامی که اصل ساز به طور صریح هرگونه اثر حقوقی مترتب به داده پیام ها را مشروط به تصدیق دریافت داده پیام ها از سوی مخاطب کرده باشد انگاه تا زمانی که مخاطب، دریافت داده پیام ها را تصدیق نکند داده پیام ها ارسال نشده تلقی می شوند و هیچ اثر حقوقی بر ان ها مترتب نمی شود بنابراین ممکن است اصل ساز قبل یا به هنگام ارسال داده پیام ها از مخاطب بخواهد یا با وی توافق کند که دریافت داده پیام ها تصدیق شوند و بنابراین اگر تصدیق دریافت شرط شده باشد اثر ان مترتب شدن اثار حقوقی بر داده پیام ها است و عدم تصدیق از سوی مخاطب به منزله عدم تحقق ارسال از سوی اصل ساز محسوب می شود.

  • 2. تصدیق دریافت شرط نشده است

قانون تجارت الکترونیک ایران در خصوص حالتی که تصدیق دریافت شرط نشده باشد ساکت است البته این حالت در بند 4 ماده 15 قانون نمونه انسیترال پیشبینی شده است و به تبع ان در پیش نویس قانون تجارت الکترونیک ایران در ماده 32 نیز امده بود که قبل از تصویب نهایی در شورای نگهبان و براساس ایرادات این شورا حذف گردیده است. در حال حاضر که این ماده حذف شده است تکلیف حالتی که تصدیق دریافت شرط نشده معلوم نیست ولی به نظر می رسد زمانی که ارسال محقق می گردد باید بتوان اثر حقوقی بر ان بار کرد.

منابع

  1. قواعد حقوق تجارت الکترونیک. چاپ 3. جنگل، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2328788
  2. قواعد حقوق تجارت الکترونیک. چاپ 3. جنگل، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2330108
  3. ماهنامه کانون سال 48 شماره 66 دی 1385. مهنا، 1385.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1846692