نظریه شماره 7/1400/1230 مورخ 1401/01/21 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره گذشت شاکی یا مدعی خصوصی بعد از قطعیت حکم

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۲۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۰ توسط Itbot (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=7/1400/1230|شماره پرونده=1400-186/1-1230 ک|تاریخ نظریه=1401/01/21}} '''نظریه شماره ۷/۱۴۰۰/۱۲۳۰ مورخ ۱۴۰۱/۰۱/۲۱ اداره کل حقوقی قوه قضاییه''': با توجه به اطلاق عبارت جرایم غیر قابل گذشت در ماده ۴۸۳ قانون آیین دادرسی کیفری مصو...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
نظریه مشورتی 7/1400/1230
شماره نظریه۷/۱۴۰۰/۱۲۳۰
شماره پرونده۱۴۰۰-۱۸۶/۱-۱۲۳۰ ک
تاریخ نظریه۱۴۰۱/۰۱/۲۱

نظریه شماره ۷/۱۴۰۰/۱۲۳۰ مورخ ۱۴۰۱/۰۱/۲۱ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: با توجه به اطلاق عبارت جرایم غیر قابل گذشت در ماده ۴۸۳ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ و این که جنایت عمدی مستوجب تعزیر غیر قابل گذشت است، در مواردی مانند فرض سؤال که در اجرای ماده ۴۲۹ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ حکم به مجازات تعزیری صادر می شود و یا در سایر مواردی که جانی قصاص نشده و به جای آن تعزیر موضوع ماده ۶۱۲ یا ۶۱۴ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) اعمال می شود (همانند موردی که قاتل، پدر مقتول باشد) در صورت گذشت مجنی علیه یا اولیاء دم بعد از قطعیت حکم، مقررات ماده ۴۸۳ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ اعمال می شود.