نظريه خطر

مطابق با نظریه خطر «هر کسی به فعالیتی بپردازد و محیط خطرناکی را برای دیگران به وجود آورد، چنین کسی که از این محیط منتفع می‌شود، باید زیان‌های ناشی از آن را نیز جبران کند». هرچند این نظریه در مقام بیان لزوم جبران خسارت ناشی از تأسیس محیط خطرناک است و از این الزام نوعی ارعاب و پیشگیری ایجاد می‌شود، ولی این نوع پیشگیری همیشه مانع ایراد خسارت نمی‌شود. به منظور برقراری ارتباط بین مفاد نظریه با موضوع پیشگیری بایستی بر اساس آن از یک سو بتوان تکلیف پیشگیری برای اشخاص قبل از ایجاد محیط خطرناک ایجاد نمود و از سوی دیگر تکلیف مراقبت و مواظبت در مواردی که محیط خطرناک ایجاد می‌کنند. به این واسطه ایجاد کنندگان چنین محیط‌هایی در صورتی مجاز به فعالیت می‌باشند که پیشگیری‌های لازم از ورود خسارت را نموده باشند. به خاطر تعارض محیط خطرناک با پیشگیری نبایستی به دنبال حذف محیط خطرناک بود. بلکه بایستی به دنبال ایمن کردن محیط خطرناک بود.

عدم توجه به تقصیر

در نتیجهٔ این نظریه ایجاد محیط خطرناک بدون رعایت قواعد پیشگیری در صورت ایجاد خسارت برای عامل ایجاد مسئولیت می‌کند و با توجّه به فقدان تقصیر در این نظریه ایراداتی که به این واسطه دارد برطرف می‌شود. به این ترتیب که بدون توجّه به تقصیر عامل ورود زیان، در مواردی که ایجاد کنندهٔ محیط خطرناک پیشگیری لازم را انجام داده‌است در صورت ورود خسارت مسئول نیست، در غیر این صورت مسئول است.