ماده 4 قانون ازدواج مصوب 1310

ماده ۴ قانون ازدواج مصوب ۱۳۱۰ مصوب ۱۳۱۰,۰۵,۲۳: طرفین عقد ازدواج میتوانند هر شرطیکه مخالف با مقتضای عقد مزبور نباشد در ضمن عقد ازدواج یا عقد لازم دیگر بنمایند مثل اینکه شرط شود هر کاه شوهر در مدت معینی غایب شده یا ترک انفاق نموده یا بر علیه حیات زن سوء قصد کرده یا سوء رفتاری نماید که زندگانی زناشویی غیر قابل تحمل شود زن وکیل و وکیل در توکیل باشد که پس از اثبات تحقق شرط در محکمه و صدور حکم قطعی خود را بطلاق باین مطلقه سازد.

تبصره – در مورد این ماده محاکمه بین زن و شوهر در محکمه ابتدایی مطابق اصول محاکمات حقوقی به عمل خواهد آمد حکم بدایت قابل استیناف و تمیز است.

مدت مرور زمان ششماه از وقوع امری است که حق استفاده از شرط میدهد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی