ماده ۱۷۷ قانون مجازات اسلامی

شاهد شرعی در زمان ادای شهادت باید شرایط زیر را دارا باشد: الف ـ بلوغ ب ـ عقل پ ـ ایمان ت ـ عدالت ث ـ طهارت مولد ج ـ ذی نفع نبودن در موضوع چ ـ نداشتن خصومت با طرفین یا یکی از آنها ح ـ عدم اشتغال به تکدی خ ـ ولگرد نبودن تبصره 1 ـ شرایط موضوع این ماده باید توسط قاضی احراز شود. تبصره 2 ـ در مورد شرط خصومت، هرگاه شهادت شاهد به نفع طرف مورد خصومت باشد، پذیرفته می شود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

در مورد شرط ولگرد نبودن باید گفت با احراز ارتکاب آن و صدور حکم محکومیت قطعی،قاضی نمیتواند به شهادت شاهد به عنوان دلیل شرعی استناد کند.تنها وقتی حیثیت اجتماعی متکدی برای ادای شهادت اعاده میشود که تکدی گری را ترک نماید و یا ولگرد نیز در راستای جست و جوی کار برآید.بنابراین دیگر لزومی به صدور حکم اعاده حیثیت با ترک رفتار مجرمانه نیست.

عدالت نیز یک حالت نفسانی است که صاحب آن را از ارتکاب گناه کبیره و اصرار بر گناه صغیره باز میدارد.هرچند برخی اعمالی مثل آوازخوانی ،قماربازی ،شرب مسکرات را نیز منافی عدالت میدانند.در مورد شرط بلوغ و عقل نیز شهادت کودکان تنها در جراحات مورد پذیرش است.(به شرط آنکه به سن ده سالگی رسیده باشند و بر امر مباحی اجتماع کرده باشند و متفرق نشده باشند.)

به علاوه ایمان نیز همان اسلام است و اطلاق ماده بیانگر عدم پذیرش شهادت کفار علیه کفار است،هرچند این مسئله مورد اختلاف است.

نهایتا دشمنی دینی مانع استماع شهادت نیست و شهادت مسلمان علیه کافر پذیرفته میشود.

مواد مرتبط

ماده 712 قانون مجازات اسلامی