ماده 112 قانون استخدام نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران
ماده ۱۱۲ قانون استخدام نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران: فراری – وضع کارکنانی است که مدت غیبت آنان در زمان صلح از پانزده روز و در زمان جنگ از پنج روز تجاوز نماید. حقوق و مزایای این قبیل کارکنان از تاریخ غیبت قطع می گردد و کارکنان فراری پس از معرفی یا دستگیری بلافاصله شروع به خدمت نموده و به اتهام فرار آنان برابر مقررات کیفری مربوط رسیدگی می شود. وضعیت خدمتی کارکنان پایور و پیمانی که مرتکب فرار از خدمت شده اند به شرح زیر خواهد بود:
الف (اصلاحی ۰۸/۰۴/۱۳۹۰)– در صورت صدور رأی برائت یا قرار منع پیگرد، ایام غیبت و فرار در حکم مرخصی بدون حقوق خواهد بود مگر این که به تشخیص هیأت موضوع ماده (۱۲۱) از مصادیق مرخصی استعلاجی یا یکی از وضعیت های انتساب باشد که در این صورت مطابق با مقررات مربوط خواهد بود.
ب – در صورت محکومیت به مجازاتی که مستلزم اخراج از خدمت نباشد، ایام غیبت و فرار جزء خدمت محسوب نمی گردد.
ج – در صورت محکومیت به مجازاتی که مستلزم اخراج از خدمت باشد، از تاریخ قطعیت رأی، اخراج خواهند شد و ایام غیبت و فرار نیز جزو خدمت محسوب نمی گردد.
تبصره ۱ – هرگاه مدت فرار کارکنان پایور و پیمانی بالغ بر شش ماه گردد از زمان آغاز فرار اخراج می گردند و پس از آن برابر مقررات کیفری مربوط محاکمه شده و در صورت صدور رأی برائت و یا منع پیگرد حکم اخراج لغو خواهد شد. در صورتی که محاکمه غیابی انجام گردد، کارکنان می توانند پس از حضور به حکم صادره اعتراض نموده و در صورت صدور رأی برائت یا قرار منع پیگرد در رسیدگی مجدد حکم اخراج آنان نیز لغو می گردد. مدت غیبت یا فرار کارکنان مذکور پس از بازگشت به خدمت در شمول بند (الف) قرار می گیرد.
تبصره ۲ – در صورت صدور حکم محکومیتی که مستلزم اخراج از خدمت نباشد و وجود شرایط خاص خدمتی و عدم مصلحت اخراج با پیشنهاد فرمانده نیروی انتظامی و تصویب هیأت ماده موضوع (۱۲۱) این قانون حکم اخراج لغو خواهد شد. به هر حال مدت عدم اشتغال جزو خدمت محسوب نمی گردد.