ماده 42 قانون حمایت خانواده

ماده 42 قانون حمایت خانواده مصوب 1391: صغير و مجنون را نمي‌ توان بدون رضايت ولي، قيم، مادر يا شخصي كه حضانت و نگهداري آنان به او واگذار شده است از محل اقامت مقرر بين طرفين يا محل اقامت قبل از وقوع طلاق به محل ديگر يا خارج از كشور فرستاد، مگر اينكه دادگاه آن را به مصلحت صغير و مجنون بداند و با درنظر گرفتن حق ملاقات اشخاص ذي‌ حق اين امر را اجازه دهـد. دادگاه در صـورت موافقت با خـارج كردن صغيـر و مجنون از كشور، بنابر درخواست ذي‌ نفع، براي تضمين بازگرداندن صغير و مجنون تأمين مناسبي اخذ مي‌ كند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

مطابق نظر بعضی فقهای امامیه، مادری که عهده دار حضانت است نمی تواند طفل را از شهر به روستا ببرد زیرا تعلیم و تربیت کودک در شهر بهتر از روستا است.

نکات توضیحی

هیچ یک از پدر و مادر حق ندارد کودک تحت حضانت را بدون موافقت دیگری به مسافرت ببرد یا به شهر دیگری منتقل کند زیرا کسی که حق ملاقات دارد دچار مشکل خواهد شد.

رویه های قضایی

در خصوص ماده 42 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 نظریه مشورتی شماره 7/92/1967 مورخ 92/10/9 اداره حقوقی قوه قضاییه نکات ذیل را مقرر می دارد: اولا، در خصوص فرزندانی که به سن بلوغ شرعی رسیده اند ولی هنوز به سن رشد نرسیده اند مقررات قانون گذرنامه حاکمیت دارد. ثانیا، همانگونه که از مفاد ماده 42 قانون حمایت خانواده مشخص است در صورت عدم رضایت ولی، قیم یا مادر یا شخصی که حضانت و نگهداری صغیر و مجنون به او واگذار شده مجوز دادگاه جهت خروج کشور صغیر یا مجنون لازم است. ثالثا، با توجه به این که قانون حمایت خانواده مصوب 1391 موخر بر قانون گذرنامه، مصوب سال 51 با اصلاحات و الحاقات بعد آن می باشد، در خصوص صغار و مجانین دادگاه خانواده به صراحت ماده 42 قانون حمایت خانواده مصوب سال 91 مقام صالح برای صدور مجوز خروج از کشور اشخاص مذکور است. رابعا، با توجه به منطوق بند 10 ماده 84 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی، خواهان در دعوای مطروحه باید ذی نفع باشد که تشخیص آن به عهده دادگاه است در غیر این صورت قبل از ورود به ماهیت، دعوا از حیث شکلی مردود اعلام می شود.