ماده ۵۴۱ قانون آیین دادرسی کیفری

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده 541 قانون آیین دادرسی کیفری: هرگاه اجراي مجازات منوط به درخواست محكومٌ له باشد و در تقاضاي اجراي آن ، بدون داشتن عذر موجه ، تأخير كند ، به دستور قاضي اجراي احكام كيفري به وي ابلاغ مي شود تا ظرف سه ماه تصميم خود را درباره اجراي حكم اعلام كند . در صورت سپري شدن اين مدت و عدم وصول درخواست اجراي حكم بدون عذر موجه ، قاضي اجراي احكام كيفري قرار تأمين صادره را لغو مي كند . در اين صورت ، چنانچه محكومٌ عليه به علت ديگري در حبس نباشد ، آزاد و پرونده به طور موقت بايگاني مي شود .

نکات توضیحی تفسیری دکترین

قصاص یکی از مجازات هایی است که اجرای آن تابع درخواست شاکی خصوصی است. با توجه به ماده 429 قانون مجازات اسلامی به نظر می‌رسد استیفای حق قصاص شامل این ماده نبوده و تابع قانون مجازات اسلامی است.[۱]

مذاکرات تصویب

مصوبه نخست مجلس مورخ 1390/3/2: ماده 541_ هر گاه اجرای مجازات منوط به درخواست محکوم له باشد و در تقاضای اجرای آن ، بدون داشتن عذر موجه تأخیر کند به دستور قاضی اجرای احکام کیفری به وی ابلاغ می‌شود تا ظرف سه ماه تصمیم خود را درباره اجرای حکم اعلام کند. در صورت سپری شدن این مدت و عدم وصول درخواست اجرای احکام کیفری با تجدید نظر در قرار تأمین، تخفیف لازم را اعمال می‌کند. در این صورت چنانچه محکوم علیه در حبس نباشد و یا پس از تخفیف قرار از حبس آزاد شود ، پرونده به طور موقت بایگانی می‌شود.

تبصره _ چنانچه مجازات محکوم علیه ، قصاص نفس باشد اعمال مقررات این ماده ، پس از گذت دو سال ، منوط به تقاضای دادستان و موافقت دادگاه صادرکننده حکم و اخذ تأمین متناسب می‌باشد.

ایراد شورای نگهبان مورخ 1391/7/23 : در ماده 541 ، ایهام زندانی کردن در مواردی که محذوری بر آزادی محکوم نباشد ، خلاف موازین شرع است . هم چنین تبصره این ماده نیز خلاف موازین شرع شناخته شد.[۲]

مواد مرتبط‌

ماده 429 قانون مجازات اسلامی

منابع

  1. علی خالقی. نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4748680
  2. فهیم مصطفی زاده و مصطفی مسعودیان. قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 (با اصلاحات و الحاقات بعدی) در پرتو نظرات شورای نگهبان. چاپ 1. پژوهشکده شورای نگهبان، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6277992