انگ‌زنی به اشخاص متهم و محکوم کیفری رویکرد امنیت‌گرایی کیفری
انگ‌زنی به اشخاص متهم و محکوم کیفری رویکرد امنیت‌گرایی کیفری مقاله ای از عباس منصورآبادی و محمدکاظم زارع که در شماره چهارده (زمستان 1396) نشریه آموزه های حقوق کیفری منتشر شده است.
چکیده
فرایند انگ‌زنی، مشتمل بر اقدام‌ها، تدابیر و ضمانت اجراهای کیفری است که رسالت اصلی خود را در برچسب‌زنی و شرمسار نمودن متهمان و مجرمان می‌جوید و از گذشته تا کنون در نظام کیفری کشورهای مختلف، به ویژه ایالات متحدۀ آمریکا وجود داشته و در حال حاضر به دلیل وقوع حوادث سیاسیِ تأثیرگذار و به جهت حاکمیت سیاست کیفری امنیت‌گرا، رایج‌تر شده است. مقولۀ انگ‌زنی در نظام کیفری کشورمان ضمن دارا بودن پیشینۀ قابل توجه، در حال حاضر در قوانین نوین کیفری ـ شامل قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392ـ مورد تجویز و یا الزام قرار گرفته که مصادیق آن در حقوق ایران، یکی از جلوه‌های سیاست جنایی امنیت‌گرا به شمار می‌آید. از این رو در این پژوهش تلاش کرده‌ایم ضمن تحلیل معنا و مفهوم انگ‌زنی، این مقوله را از منظر جلوه‌های امنیت‌گراییِ کیفری مورد مداقه قرار دهیم. نتیجۀ این پژوهش نشان می‌دهد که قانون‌گذار ما به انگ‌زنی به اشخاص روی آورده است و ضرورت دارد که در این زمینه تجدیدنظر به عمل آورد.
کلید واژه ها
- انگ‌زنی
- تسامح صفر
- سیاست جنایی ریسک‌مدار
- دادرسی عادلانه
- برابری سلاح‌ها
- فرض بی‌گناهی