حقوق و تعهدات کشورها در بهره برداری از انرژی های تجدیدپذیر دریایی
حقوق و تعهدات کشورها در بهره برداری از انرژی های تجدیدپذیر دریایی نام مقاله‌ای از علی رضائی است که در شماره پنجاه و چهارم (خرداد 1396) نشریه پژوهش حقوق عمومی منتشر شده است.
چکیده
انرژی تجدیدپذیر دریایی نوعی از انرژی تجدیدپذیر است که از فرایندهای طبیعی گوناگونی که در محیط دریا اتفاق می‌افتند به وجود می‌آیند و بر خلاف انرژی‌های تجدیدناپذیر (فسیلی)، قابلیت آن را دارد که توسط طبیعت در یک بازه زمانی کوتاه، مجدداً به وجود آمده یا به عبارتی تجدید شود. از آنجا که استفاده و بهره‌برداری از این انرژی در دریا مستلزم رعایت معیارها و الزامات خاص می‌باشد، در این مقاله تلاش شده است حقوق و تعهدات کشورها در استفاده از آن مورد بررسی قرار گیرد. در همین راستا با مبنا قرار دادن کنوانسیون حقوق دریاها (1982)، نظام حقوقی حاکم بر قلمرو دریایی یعنی آبهای داخلی، دریایی سرزمینی، منطقه انحصاری اقتصادی، فلات قاره و دریاهای آزاد در خصوص انرژی‌های تجدیدپذیر از یکدیگر تفکیک شده است. نتیجه تحقیق حاکی از آن است که بسته به منطقه‌ای از دریا که تاسیسات مرتبط با انرژی تجدیدپذیر در آنجا مستقر شده است، حقوق و تعهدات کشورها نیز متفاوت می‌باشد
کلیدواژه‌ها
- قوانین و رویه های حاکم
- دولت ساحلی
- محیط زیست دریایی
- ایمنی دریانوردی
- مناطق دریایی
مواد مرتبط
- ماده 14 قانون مناطق دریایی ایران
- ماده 15 قانون مناطق دریایی ایران
- ماده 192 کنوانسیون حقوق دریاها
- ماده 61 قانون اصلاح الگوی مصرف انرژی