خودتنظیمی زیست‌محیطی؛ مفهوم، مبانی و ابزارها (با نگاهی به حقوق ایران)
خودتنظیمی زیست‌محیطی؛ مفهوم، مبانی و ابزارها (با نگاهی به حقوق ایران) نام مقاله ای از الهام حسنی، مهدی بالوی و علی مشهدی است که در دوره ششم شماره دوم(مهر1399)نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران منتشر شده است.
چکیده
خودتنظیمی زیست‌محیطی به‌عنوان ابزار نوین قاعدهگذاری زیست‌محیطی و در پاسخ به ناکارآمدیهای دولت در تنظیم مقررات مربوط به محیط زیست شکل گرفت که با مبنا قرار دادن کثرتگرایی و پذیرش اصل حسننیت و همکاری، قاعده‌مندسازی را به نهادهای خصوصی آلاینده واگذار میکند. محیط زیست مفهومی جهانی است و نمی‌توان قاعدهگذاری در این حوزه را به سطح کشورها محدود کرد. بنابراین، خودتنظیمی نیز براساس آن‌که در کشورها و توسط نهادهای ملی انجام شود یا در سطح بین‌المللی، اَشکال متفاوتی را ایجاد میکند و دارای مزایا و معایب متفاوتی است، اما به دلیل ویژگی خاصی که در حوزۀ محیط زیست مطرح است، معمولاً مزایای خودتنظیمی بیشتر و معایب آن با راه‌حل‌هایی قابل چشمپوشی است. در مقالۀ پیشرو تلاش شده است با تبیین مفهومی خودتنظیمی زیست‌محیطی و مزایا و معایب آن، روش نوین و مؤثرتری در قاعدهگذاری زیست‌محیطی و همچنین امکان اعمال آن در ایران مطرح گردد.
کلیدواژه
- استاندارد زیست محیطی
- قرارداد استاندارد
- کثرت گرایی حقوقی
- کد های زیست محیطی