رای وحدت رویه شماره 590 مورخ1372/11/5 هیات عمومی دیوان عالی کشور (بلامانع بودن تعیین مجازات بازدارنده با وجود تعیین حداکثر مجازات برای مجرم )
رای وحدت رویه شماره ۵۹۰ مورخ۱۳۷۲/۱۱/۵ هیات عمومی دیوان عالی کشور (بلامانع بودن تعیین مجازات بازدارنده با وجود تعیین حداکثر مجازات برای مجرم):مجازات‌های بازدارنده مذکور در ماده ۱۷ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰/۵/۸ به ضرورت حفظ نظم و مصلحت اجتماع دربارهٔ کسانی اعمال می‌شود که مرتکب جرم عمدی شده و تعیین مجازات تعزیری مقرر در قانون برای تنبیه و تنبه مرتکب کافی نباشد که در این صورت دادگاه می‌تواند بر طبق ماده ۱۹ قانون مجازات اسلامی مجازات بازدارنده را هم به عنوان تتمیم مجازات در حکم خود قید نماید و تعیین حداکثر مجازات تعزیری مانع تعیین مجازات بازدارند نمی‌باشد؛ بنابراین رای شعبه دوازدهم دیوان عالی کشور که نتیجتاً با این نظر مطابقت دارد صحیح تشخیص می‌شود. این رای بر طبق ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸ برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه‌ها در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.
مواد مرتبط
- ماده ۱۷ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰
- ماده ۱۹ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰
- ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸