ضرورت الحاق ایران به کنوانسیون 1979 منع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان
ضرورت الحاق ایران به کنوانسیون 1979 منع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان نام مقاله ای از محمود جلالی و محمد علی بصیری و صفورا بنی نجاریان است که در دوره صفر شماره دهم فصلنامه علمی حقوق تطبیقی دانشگاه مفید منتشر شده است.
چکیده
سازمان ملل متّحد برای حمایت از زنان، تاکنون معاهداتی را در دستور کار خود قرار داده و سبب تصویب آنها گردیده است. اولین سندی که سازمان ملل متحد در این زمینه تدوین نمود کنوانسیون حقوق سیاسی زنان در 20 دسامبر 1952 بود. نهایتاً در سال 1979 کنوانسیون «منع هرگونه تبعیض علیه زنان» توسط مجمع عمومی آن سازمان تصویب و در سال 1981 لازمالاجرا شد. ماهیت اصلی این عهدنامه، تساوی و همانندی زن و مرد از جمیع جهات بدون لحاظ کردن هرگونه استثنا و محدودیت بر اساس جنسیت میباشد. امروزه کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان از جمله مهم‌ترین معاهدات مطرح شده در کشور ما میباشد که در اوایل سال 1376 در دستور کار شورای عالی انقلاب فرهنگی قرار گرفت و کمیتهای مأمور بررسی مفاد این کنوانسیون شد. کمیته مزبور پس از بحث و بررسی، نظر خود را به شورا اعلام نمود که بر اساس برخی اطلاعات، اکثریت اعضا مخالف الحاق به این معاهده بوده اند.
با وجود این بحث ضرورت الحاق از سال 1378 و تا کنون در سازمانهای دولتی و غیردولتی ادامه یافته است و هنوز بحث بر سر الحاق یا عدم الحاق به این کنوانسیون بحث روز میباشد. به نظر میرسد به رغم این که مواردی از مفاد کنوانسیون مذکور با بعضی از قوانین و مقررات ایران تعارض دارد،الحاق مشروط ایران به کنوانسیون 1979 عملی است. امروزه کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان به جهات متعدد مورد تأکید و توجه سازمانهای بینالمللی قرار گرفته است و بحث الحاق یا عدم الحاق کشورها بدان به یک موضوع عمده در سطح جهان تبدیل و دلیلی بر رعایت حقوق بشر زنان توسط یک کشور محسوب میگردد. براین اساس یافتههای این اثر توصیه به الحاق مشروط ایران را به کنوانسیون در پی دارد.
کلیدواژه ها
- حقوق زن
- کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض در مورد زنان
- الحاق ایران
- حق شرط