عقد قابل فسخ

به عقدی که به جهت حق خیار و یا به سبب جایز بودن، قابل از بین بردن باشد، عقد قابل فسخ گفته می‌شود. مانند بیع شرط و عاریه. به بیان دیگر، عقد قابل فسخ، عقد لازمی است که به جهتی از جهات قانونی قابل انحلال باشد. اگر این جهات قانونی، مربوط به طرف معامله باشد، خیارات نام دارد. شایان ذکر است که فسخِ عقد قابل فسخ، اثر قهقرایی ندارد و این یکی از تفاوت‌های چنین عقدی با عقد غیرنافذ در فرض رد است. چنین بیان شده است که عبارت «قابل فسخ» مفهومی است غیر از معنای بطلان و عدم نفوذ. اما اثر عملی آن را باید نزدیک به عدم نفوذ دانست.

مواد مرتبط

• ماده ۴۲۴ قانون تجارت