ماده 1 قانون تسریع محاکمات
ماده ۱ قانون تسریع محاکمات مصوب ۱۳۰۹,۰۴,۰۳: در موارد ذیل مدعی علیه می تواند بدون اینکه جواب مدعی را بدهد ایراد کند:
۱ – وقتیکه دعوی ذاتا راجع بمحکمه دیگری است
۲ – وقتیکه دعوی از جهت صلاحیت محلی راجع بمحکمه دیگری است یا آنکه در همان محکمه یا محکمه دیگری همان موضوع مابین همان اشخاص در تحت رسیدگی است و یا اگر همان موضوع نیست موضوعی است که با ادعای مدعی ارتباط کامل دارد
۳ – در موردیکه ادعا متوجه شخص مدعی علیه نباشد
۴ – در صورتی که مدعی بعلت صغر یا عدم رشد یا جنون یا ممنوعیت از تصرف در اموال و حقوق مالی خود در نتیجه حکم ورشکستگی اهلیت نداشته باشد
۵ – هرگاه وکالت کسی که از طرف مدعی اقامه دعوی کرده محرز نباشد
۶ – در صورت مرور زمان
تبصره – عدم صلاحیت ذاتی عبارت است از عدم صلاحیت محکمه صلحیه نسبت بامور راجعه بابتدایی و بالعکس و عدم صلاحیت محکمه حقوق نسبت بامور جزایی و محکمه جزایی نسبت بحقوقی و محکمه ابتدایی نسبت باستیناف و بالعکس و محاکم عمومی نسبت بمحاکم شرع و برعکس و عدم صلاحیت محاکم عدلیه نسبت بامور راجعه بمحاکم غیرعدلیه