ماده 1 لایحه قانونی چک بی محل مصوب 1331
 | این ماده به موجب قوانین لاحق نسخ شده است. |
ماده ۱ لایحه قانونی چک بی محل مصوب ۱۳۳۱ مصوب ۱۳۳۱,۰۸,۲۷: چکهای صادر بعهده بانک ملی ایران یا سایر بانکها و موسسات اعتباری مجاز در حکم اسناد لازم الاجراء بوده و دارنده چک در صورت مراجعه ببانک و عدم پرداخت وجه آن بعلت نبودن محل یا بهر علتی که مربوط بعمل صادرکننده باشد (بند الف – ب – ج – ماده۲) میتواند طبق قوانین و آیین نامه های مربوط باجرای اسناد رسمی وجه را از صادرکننده وصول نماید.
تبصره ۱– تعیین بانکها و موسسات اعتباری مجاز با هییت دولت است.
تبصره ۲– برای صدور اجراییه دارنده چک باید عین برک [برگ] چک و گواهی بانک دایر بعلت عدم پرداخت وجه چک را که در ماده ۲ مذکور است باداره اجرای ثبت اسناد محل تسلیم نماید
تبصره ۳– در گواهی مربوط بعلت عدم پرداخت چک بانک باید مطابقت یا عدم مطابقت امضای صادرکننده را با نمونه امضای موجود در بانک در ذیل چک تصریح نماید اداره اجراء در صورتیکه مطابقت امضای چک با امضای صادرکننده از طرف بانک گواهی شده باشد دستور اجراء صادر خواهد نمود
تبصره ۴– غرض از مطابقت امضاء آن است که امضاء ذیل چک با نمونه امضای صادرکننده که در بانک محفوظ است در حدود عرف بانکداری اختلاف نداشته باشد
تبصره ۵ – دارنده چک اعم است از کسیکه چک در وجه او صادر گردیده یا بنام او ظهرنویسی شده یا حامل چک در مورد چکهای در وجه حامل