ماهیت و آثار شرط مدت در مجوزهای بهره برداری از مالکیت فکری
 | |
| عنوان | ماهیت و آثار شرط مدت در مجوزهای بهره برداری از مالکیت فکری |
|---|---|
| رشته | حقوق مالکیت فکری |
| دانشجو | بهزاد رفعت راد |
| استاد راهنما | زهرا شاکری |
| استاد مشاور | سعید حبیبا |
| مقطع | کارشناسی ارشد |
| سال دفاع | ۱۳۹۷ |
| دانشگاه | دانشگاه تهران |
ماهیت و آثار شرط مدت در مجوزهای بهره برداری از مالکیت فکری عنوان پایان نامه ای است که توسط بهزاد رفعت راد، با راهنمایی زهرا شاکری و با مشاوره سعید حبیبا در سال ۱۳۹۷ و در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه تهران دفاع گردید.
چکیده
شرط مدت در قراردادهای مجوز بهره برداری به علت محدود بودن زمان استفاده از مال فکری از اوصاف اساسی این قراردادها است و اگرچه قراردادهای مذکور تابع اصل آزادی قراردادی هستند، اما طرفین آزادی کامل برای تعیین محتوا و شروط قراردادی ندارند؛ از جمله اینکه مدت قرارداد باید محدود و معین باشد. از سوی دیگر مسایلی مانند تعیین مدت قرارداد به میزان طول دوره حمایتی ممکن است بر ماهیت قرارداد یا صحت آن موثر باشد. افزون بر اینکه لازم است مولفه های موثر در تعیین شرط مدت و اجرای آن برای تبیین نظام حقوقی حاکم در انواع قراردادهای مختلف مربوطه به اموال فکری مورد بررسی قرار گیرد تا مشخص شود شرط مدت در هر یک از قراردادهای مرتبط از چه ویژگی هایی برخوردار خواهد بود و آثار این شرط چیست؟ از این رو در پژوهش حاضر تلاش شده است از یک سو با روش تحلیلی– توصیفی به تعریف و ماهیت شرط مدت در قراردادهای مجوز بهره برداری و از سوی دیگر به آثار و نتایج این شرط در انواع متداول قراردادهای مجوز بهره برداری (حقوق مالکیت صنعتی و حقوق مالکیت ادبی و هنری) پرداخته شود و سرانجام نتیجه گیری می شود ماهیت شرط مذکور شرط صفت است و عدم ذکر آن در قرارداد یا بیان مبهم و مجمل آن موجب بطلان قرارداد مجوز بهره برداری می شود. همچنین تعیین شرط مدت به اندازه کل دوره حمایتی از موضوع قرارداد باعث نمی گردد قرارداد مجوز بهره برداری تغییر ماهیت داده و به قرارداد انتقال و واگذاری تبدیل شود؛ بلکه همچنان آثار و شرایط قرارداد مجوز بهره برداری بر این قرارداد حاکم خواهد بود.
کلیدواژه ها
- شرط مدت، قرارداد مجوز بهره برداری، اموال فکری، شروط ضمن قرارداد، پایان مدت