نظریه شماره 7/93/0963 مورخ 1394/04/23 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

شماره نظریه	۷/۹۳/۰۹۶۳
شماره پرونده	۰۶۱۶‏-‎۱‏/‎۱۶۸‏-‎۹۳
تاریخ نظریه	۱۳۹۴/۰۴/۲۳

نظریه شماره ۷/۹۳/۰۹۶۳ مورخ ۱۳۹۴/۰۴/۲۳ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: ۱-منظور از شخص ساکن ، در بند ث ماده ۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ کلیه افرادی است که در محل مورد نظردر ماده (منزل یا محل سکنای افراد) به صورت دائم یا موقت سکونت دارند؛ اعم از اینکه بزه دیده واقع شده باشند یا خیر. اما افرادی نظیر همسایگان در مجتمع های آپارتمانی ونظائر آن را شامل نمی گردد و فرض قضیه در اینجا تنها شامل آن قسمتی از آپارتمان می گردد که اختصاص به سکونت افراد ذی ربط دارد. اما بدیهی است که چنانچه جرم در مشاعات اماکن مسکونی نظیر پارکینگ، حیاط ومانند آن رخ دهد، کلیه افرادی که در این اماکن به اعتبار سکونت در قسمت اختصاصی سهیم می باشند، ساکن شناخته شده و مشمول شخص ساکن مذکور در بند ث ماده ۴۵ قانون یادشده می باشند.

۲-با توجه به حوزه صلاحیت دادگاه بخش که مطابق ماده ۲۹۹ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ به تمام جرایم در صلاحیت دادگاه کیفری دو رسیدگی می کند و با عنایت به ماده ۳۳۷ این قانون که رئیس دادگاه بخش یا دادرس آن تنها در حوزه جرایم موضوع ماده ۳۰۲ قانون مذکورکه در صلاحیت دادگاه کیفری یک است، می­تواند به عنوان جانشین بازپرس اقدام کند؛ بنابراین قضات دادگاه بخش صلاحیت انجام تحقیقات مقدماتی و صدور قرار مجرمیت را در جرایمی که در صلاحیت دادگاه انقلاب است و در ماده ۳۰۳ این قانون آمده است، ندارند.

وظایف دادستان که در ماده ۲۴ به رئیس حوزه قضائی یا دادرس واگذار شده، وظایف قضائی است و منصرف از وظایف اداری است.