نظریه شماره 7/93/1365 مورخ 1393/06/11 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

شماره نظریه	۷/۹۳/۱۳۶۵
شماره پرونده	۰۹۲۳‏-‎۱‏/‎۱۶۸‏-‎۹۳
تاریخ نظریه	۱۳۹۳/۰۶/۱۱

نظریه شماره ۷/۹۳/۱۳۶۵ مورخ ۱۳۹۳/۰۶/۱۱ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: به نظر می­رسد صدور دستور منع خروج از کشور متهم، به منظور تسهیل دسترسی به متهمی که اقدامات اولیه بازپرس در احضار و جلب وی منتهی به نتیجه نشده است، می­باشد که در ماده ۱۸۸ قانون آئین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ با لحاظ شرایط و آثار آن، مورد پیش بینی مقنّن قرار گرفته است و دستور فوق متفاوت از قرار ممنوعیت خروج از کشور موضوع بند ث ماده ۲۴۷ قانون فوق الذکر است که از جمله قرارهای نظارت قضائی (تأسیس جدید در قانون مزبور) می­باشد که مکمل قرارهای تأمین کیفری است و به عنوان یک قرار قضائی دارای آثار و احکام مخصوص به خود است که در تبصره­های ۱و۲ ماده اخیرالذکر و ماده ۲۴۸ قانون مارالذکر آمده است و به موجب آن بر خلاف « دستور منع خروج متهم ازکشور» که دستور مزبور قابلیت اعتراض را ندارد، قرار نظارت قضائی از جمله قرار ممنوعیت خروج متهم از کشور قابلیت اعتراض از سوی متهم ظرف ده روز از تاریخ ابلاغ را در دادگاه صالح دارد و در صدور و اجرای این قرار، نیاز به کسب نظر و موافقت دادستان نمی­باشد. همچنین، تعیین مدت اعتبار دستور موضوع ماده ۱۸۸ قانون فوق الذکر و نیز ماده ۲۴۸ این قانون به موجب مصرحّات قانون، حداکثر ۶ ماه با امکان تمدید آن از سوی بازپرس است و دستور و قرار مورد بحث، هر دو به محض صدور قابل اجراء می­باشند و قابلیت اعتراض به قرار فوق الذکرمانع از قابل اجرا بودن آن نمی­گردد.