نظریه شماره 7/97/2141 مورخ 1398/06/12 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

شماره نظریه	۷/۹۷/۲۱۴۱
شماره پرونده	۹۷-۱۸۶/۱-۲۱۴۱
تاریخ نظریه	۱۳۹۸/۰۶/۱۲

نظریه شماره ۷/۹۷/۲۱۴۱ مورخ ۱۳۹۸/۰۶/۱۲ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: ۱- با توجه به این­که قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ در مواد ۲۵۱، ۵۴۵، ۵۴۷ و ۵۴۹ واژگان "تبعید" و "اقامت اجباری" را در کنار یکدیگر ذکر نموده است و "تبعید" مندرج در کتاب دوم قانون مجازات اسلامی نیز ناظر به حدود به عنوان مجازات اصلی در مواد ۲۲۹، ۲۴۳ و ۲۸۴ آمده است و در قوانین پس از انقلاب اسلامی هم "اقامت اجباری در محل معین" تنها به عنوان مجازات تکمیلی ذکر شده است، لذا این دو کیفر از نظر نوع (اصلی و تکمیلی بودن) و مورد اجرا (حدود و غیر آن) متفاوت می­باشند.

۲- اطلاق ماده ۴۸۳ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ شامل فرض استعلام (حبس درجه هفت تعیینی در اجرای ماده ۲۴ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ به لحاظ تخطی محکوم­علیه مجازات تکمیلی در بار دوم) نیز می­گردد و لذا در جرایم غیر قابل گذشت دادگاه صادرکننده حکم قطعی می­تواند به درخواست محکوم نسبت به تخفیف مجازات یا تبدیل آن به مجازات مناسب­تر به لحاظ گذشت شاکی اقدام نماید. بدیهی است که در جرایم قابل گذشت با اعلام رضایت شاکی، مطابق مواد ۱۳ و ۵۰۵ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ قرار موقوفی اجرای حکم صادر می­گردد.