نظریه شماره 7/99/1913 مورخ 1400/03/01 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره امکان‌سنجی صدور دستور موقت توسط دادگاه در صورت ارجاع امر به داوری
 | |
| شماره نظریه | ۷/۹۹/۱۹۱۳ |
|---|---|
| شماره پرونده | ۹۹-۱۲۷-۱۹۱۳ ح |
| تاریخ نظریه | ۱۴۰۰/۰۳/۰۱ |
| موضوع نظریه | آیین دادرسی مدنی |
| محور نظریه | داوری |
چکیده نظریه شماره 7/99/1913 مورخ 1400/03/01 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره امکان‌سنجی صدور دستور موقت توسط دادگاه در صورت ارجاع امر به داوری: طبق مواد ۳۱۰ و بعد قانون آیین دادرسی مدنی، دادگاه اختیار صدور دستور موقت در کلیه دعاوی را دارد و وجود موافقت‌نامه داوری، مانع صدور دستور مزبور توسط دادگاه و نیز نافی حق خواهان در این خصوص نیست.
استعلام
به استناد شرایط عمومی قرارداد پیمان، بین دستگاه اجرایی و پیمانکار ساختمانی در خصوص اختلاف موضوع پیمان، شورای عالی فنی با اطلاع سازمان برنامه و بودجه به عنوان مرجع صالح فصل خصومت و داوری تعیین شده است.
آیا دادگاه عمومی حقوقی دادگستری که صالح به رسیدگی ماهوی به دعوی نیست، می‌تواند با صدور دستور موقت ضمانت‌نامه‌های بانکی پیمانکار بر عهده کارفرما را ضبط و توقیف کند؟ توضیح آن که اصل دعوی به مرجع داوری ارجاع شده است.
در صورتی که دادگاه صالح به صدور قرار دستور موقت باشد، مستند قانونی آن چیست؟
نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه
وفق مواد ۳۱۰ و بعد قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹، دادگاه اختیار صدور دستور موقت در کلیه دعاوی را دارد و وجود موافقت‌نامه داوری، مانع صدور دستور مزبور توسط دادگاه و نیز نافی حق خواهان در این خصوص نیست؛ به ویژه با توجه به این که موافقت‌نامه داوری به معنای توافق طرفین جهت حل و فصل اختلافات از طریق داوری است و دستور موقت از شمول عنوان حل و فصل اختلافات خارج است.