نظریه شماره 7/99/700 مورخ 1399/07/19 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

شماره نظریه	۷/۹۹/۷۰۰
شماره پرونده	۹۹-۶۶-۷۰۰ ع
تاریخ نظریه	۱۳۹۹/۰۷/۱۹

استعلام: آیا وفق ماده ۵۰ قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب ۱۳۸۷ بیمارستان ها درمانگاه ها و کلینیک های درمانی خصوصی از ارگان های ارائه دهنده خدمات محسوب و از عوارض شغلی و همچنین عوارض بر درآمد موضوع ماده ۷۷ قانون شهرداری معاف می باشند یا خیر؟

نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه

در ماده ۱۲ قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب ۱۳۸۷ با اصلاحات و الحاقات بعدی موارد معافیت از پرداخت این مالیات تعیین شده و در بند ۹ آن آمده است انواع دارو، لوازم مصرفی درمانی، خدمات درمانی (انسانی، حیوانی و گیاهی) و خدمات توانبخشی و حمایتی . اطلاق بند مذکور شامل بیمارستان ها، درمانگاه ها و کلینیک های درمانی خصوصی ارائه دهنده خدمات درمانی می شود. بنابراین، مؤسسات نامبرده از پرداخت مالیات بر ارزش افزوده و عوارض موضوع ماده ۳۸ قانون فوق الذکر معاف هستند. در تأیید این استنباط یادآوری می شود که سازمان امور مالیاتی کشور در این خصوص بخشنامه شماره ۹۲۵۳ مورخ ۹/۷/۱۳۹۰ را صادر کرده است و دیوان عدالت اداری در دادنامه شماره ۲۸۹۵ مورخ ۱۰/۱۰/۱۳۹۸ به عدم ابطال این بخشنامه رأی داده است. با توجه به ماده ۵۰ قانون یاد شده که برقراری هرگونه عوارض برای انواع کالاها و همچنین ارائه خدمات که در این قانون تکلیف مالیات و عوارض آن ها تعیین شده است و نیز برقراری عوارض به درآمدهای مأخذ محاسبه مالیات توسط شوراهای اسلامی و سایر مراجع را ممنوع کرده است، لذا شورای اسلامی شهر نمی تواند در مورد خدمات درمانی بیمارستانی که در ماده ۱۲ قانون مذکور از پرداخت مالیات و عوارض موضوع این قانون معاف و تعیین تکلیف شده است، عوارض وضع کند. همچنین ماده ۷۷ قانون شهرداری مصوب ۱۳۳۴ با اصلاحات و الحاقات بعدی در مقام تعیین عوارض و بهای خدمات نیست؛ بلکه مرجع حل اختلاف بین مؤدی و شهرداری را در این موارد تعیین کرده است.