ماده ۴۰۹ قانون تجارت: تفاوت میان نسخه‌ها

*{{زیتونی|[[ماده ۴۰۸ قانون تجارت|مشاهده ماده قبلی]]}}

*{{زیتونی|[[ماده ۴۱۰ قانون تجارت|مشاهده ماده بعدی]]}}

بر اساس ماده فوق، حال شدن دین ضامن را محق می کند تا بستانکار را ملزم به اخذ طلب خود کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق مدنی قراردادهای ویژه (اشاعه، شرکت مدنی، تقسیم مال مشترک، ودیعه، وکالت، ضمان)|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=521000|صفحه=|نام۱=سیدمحمود|نام خانوادگی۱=کاشانی|چاپ=1}}</ref> خواه ضمان حال باشد یا مؤجل.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مسئولیت تضامنی قراردادی|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=دانشگاه مفید|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2112232|صفحه=|نام۱=رضاحسین|نام خانوادگی۱=گندمکار|چاپ=1}}</ref>

== مصادیق و نمونه ها ==

در فرض موافقت حامل برات با تمدید دین، تا انقضای مدت ضامن همچنان مسئول است. اما وی حق دارد حامل را ملزم به دریافت طلب از مضمون عنه یا انصراف از آن کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=فصلنامه حق دفتر چهارم دی و اسفند 1364|ترجمه=|جلد=|سال=1364|ناشر=شرکت سهامی روزنامه رسمی ایران|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1375524|صفحه=|نام۱=دادگستری جمهوری اسلامی ایران|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref>

== منابع ==

{{پانویس}}

{{مواد قانون تجارت}}

[[رده:ضمانت]]