ماده ۴۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۴۸ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری''' (اصلاحی ۱۴۰۲/۰۲/۱۰): هرگاه رسیدگی به شکایت در صلاحیت سایر مراجع قضائی باشد، شعبه دیوان با صدور قرار عدم صلاحیت پرونده را به مرجع مذکور ارسال می‌کند. این قرار قطعی است و در صورتی که رسیدگی به شکایت را در صلاحیت مراجع غیرقضائی بداند مبادرت به صدور قرار رد شکایت نموده و شاکی را به مرجع صالح دلالت می‌کند.

در باب سابقه قانون فعلی، [[ماده ۶ قانون راجع به شورای دولتی]] مصوب ۱۳۳۹ شایان توجه است. مطابق این ماده، اصل بر عدم [[صلاحیت]] شورا بوده‌است: «در کلیه موارد مذکور در این قانون که حق شکایت به [[شورای دولتی]] پیش‌بینی شده‌است شکایت مزبور در صورتی قابل طرح در شوری خواهد بود که [[شاکی خصوصی|شاکی]] به بالاترین مراجع صلاحیت‌دار مراجعه و شکایت او به‌طور قطع رد شده باشد. در صورتی که ظرف مدت یک ماه از تاریخ اعتراض شاکی به مرجع صلاحیت‌دار پاسخ قاطع در اصل موضوع به مشارالیه داده نشود این عمل به منزله رد تقاضا تلقی شده و شاکی حق شکایت به شورای دولتی را خواهد داشت.».{{مواد قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری}}

[[رده:مواد قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری]]