ماده ۱۱۵ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۱۱۵ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری:''' در مواردی که [[محکوم ٌعلیه]] در مقام اجرای احکام قطعی [[دیوان عدالت اداری|دیوان]]، به موانع قانونی استناد نماید و یا به جهتی امکان عملی اجرای حکم نباشد و این جهات به تشخیص دادرس اجرای احکام دیوان، موجه شناخته شود، از موارد [[اعاده دادرسی]] تلقی و پرونده به منظور رسیدگی به این جهات به شعبه صادر کننده [[رأی قطعی|رای قطعی]] ارجاع می گردد. شعبه مزبور در صورت تایید وجود مانع قانونی و یا عدم امکان اجرای حکم، رای مقتضی به جبران خسارت و یا تعیین جایگزین محکوم به صادر می نماید. در غیر این صورت قرار رد صادر و پرونده برای ادامه [[عملیات اجرایی|عملیات اجرائی]] به واحد اجرای احکام دیوان اعاده می شود. رای و یا قرار صادرشده در این مرحله قطعی است.

مقنن در این ماده بدون اینکه منظور از موانع اجرای حکم را روشن و شفاف بیان کند به لحاظ وجود مانع قانونی که به تشخیص دادرس اجرای احکام موجه باشد مقرر داشته موضوع به شعبه رسیدگی کننده ارجاع می گردد تا شعبه مذکور در صورت احراز وجود مانع قانونی و عدم اجرای حکم نسبت به صدور رای مقتضی به جبران خسارت و یا تعیین محکوم به جایگزین اقدام نماید. <ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=صلاحیت و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4690032|صفحه=|نام۱=غلامرضا|نام خانوادگی۱=مولابیگی|چاپ=1}}</ref>