رای وحدت رویه شماره 817 دیوان عالی کشور درباره قابل فرجام نبودن آراء صادره از دادگاه کیفری یک درمورد اعسار از پرداخت دیه

رای وحدت رویه شماره 817 مورخ 16/ 9/ 1400ھیات عمومی دیوان عالی کشور: با عنایت به اینکه برابر ماده ٢٢ قانون نحوه اجرای محکومیت ھای مالی مصوب ١٣٩۴، محکومیت به پرداخت دیه در زمره محکومیت ھای مالی مشمول این قانون است و مطابق دیگر مواد ھمین قانون، از جمله مواد ١٠ و ١۴ آن، دعوای اعسار دعوایی «غیرمالی» است که به موجب دادخواست و به طور مستقل مطرح و رسیدگی میشود و در ماده ١۴ اخیرالذکر تنھا به «مرحله تجدیدنظر» این دعوا اشاره شده است و با توجه به اینکه قابل فرجام بودن آراء دادگاه ھا، امری استثنایی و نیازمند نص است و در ھیچیک از مقررات مربوط چنین نصی وجود ندارد، بنابراین آراء صادره از سوی دادگاه ھای کیفری یک در خصوص اعسار از پرداخت دیه، قابل فرجام خواھی در دیوان عالی کشور نیست. بنا به مراتب رأی شعبه چھل و دوم دیوان عالی کشور که با این نظر انطباق دارد، به اکثریت قاطع آراء صحیح و قانونی تشخیص داده میشود. این رأی طبق ماده ۴٧١ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات و الحاقات بعدی، در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور، دادگاه ھا و سایر مراجع، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.

مواد مرتبط

• ماده 10 قانون نحوه اجرای محکومیت‌ های مالی
• ماده 14 قانون نحوه اجرای محکومیت‌ های مالی
• ماده 22 قانون نحوه اجرای محکومیت‌ های مالی
• ماده 471 قانون آیین دادرسی کیفری

جستارهای وابسته

• دیه
• محکومیت های مالی
• اعسار
• فرجام
• دادگاه کیفری یک